8.12.09

Complexify

Scrollarete λίγο τη σελίδα, θα πέσετε πάνω σε ένα πόστ που ονομάζεται Images of Περικλής. Σας προσκαλώ να το διαβάσετε και να μου πείτε: υβρίζεται κάποιος? Καταλαβένετε οτι το πόστ αφορά ένα συγκεκριμένο άτομο και το προσβάλλει?

Εγώ γράφοντας αυτό το πόστ, αν και (ας το πούμε ευγενικά) συναισθηματικά φορτισμένος, πρόσεξα πολύ να μιλήσω για πολιτικές απόψεις και φιλοσοφίες, όχι για άτομα. Και μάλιστα, αν προσέξετε, σύμφωνα με την ιδεολογία μου δεν υποστηρίζω καν οτι κάτι είναι αντικειμενικά σωστό ή λάθος, απλά εκφράζω σκέψεις, αυστηρά γενικές και προσωπικές. Ο Περικλής, ο οποίος μου έκανε την τιμή να κάνει κάπου 27 κόμεντ, κυρίως υβριστικά ή άσχετα, είναι το όνομα το οποίο διάλεξα να βάλω στον τίτλο, απλά γιατί ήταν η αφορμή γι'αυτές τις σκέψεις. Όμως το πόστ δεν τον αφορά αποκλειστικά, αλλά είναι ένα απο τα πολλά άτομα τα οποία παρουσιάζουν τον τρόπο σκέψης ο οποίος με έκανε να γράψω το πόστ.

Τέλος πάντων για να μη μακρυγορήσω, θέλω να πώ οτι αυτά που γράφω εδώ τα γράφω για μένα, και αν σε κάποιον δεν αρέσουν είναι ελεύθερος να πάει να δεί τηλεόραση, ή άντε καμια σειρά στο ιντερνετ. Παρ'όλα αυτά, δεν είναι του στύλ μου να βρίζω κανέναν ως άτομο απο δώ, και είναι αυτονόητο ακόμα και για ένα παιδάκι 10 χρονών οτι το να κριτικάρεις μία πολιτική στάση διαφέρει απο το να βρίζεις ένα άτομο. Η συμπεριφορά που σας παρακαλώ να δείτε στα απο κάτω κόμεντς πάντως, απλώς επιβεβαιώνει κατα κάποιο τρόπο τις σκέψεις μου, για συνομίληκους χωρίς παιδεία στο επίπεδο της δημοκρατίας και της ελευθερίας του λόγου. (Ντένη αυτό ΔΕΝ είναι για σένα).

Ας είναι ξεκάθαρο: αν και διαφωνώ με πολύ κόσμο, δεν έχω πρόβλημα με κανέναν ως άτομο παρα ως πολιτικό μυαλό. Λυπάμαι που κάποιοι δεν το βλέπουν έτσι.

Oποιος έχει το χρόνο, ας τοποθετηθεί στην όλη συζήτηση. Είναι σημαντικό για μένα να ξέρω κατα πόσο προκάλεσα την αντίδραση που έλαβα.


7.12.09

Images of Περικλής


Σήμερα πάει ενας χρόνος. Και οι περισσότεροι τίποτα δεν κατάλαβαν.

Μακάρι να μπορούσα να είμαι κ εγώ έξω στους δρόμους. Όμως αντ'αυτού συζητάω με παππούδες. Ναι κύριε, παππούδες 19χρονών. 19χρονα παιδιά, που εν τέλει την ίδια θέση θα έχουμε στην αυριανή κοινωνία, πιστεύουν πράγματα παράξενα. Προσπαθώ να μην πιστεύω στην αλήθεια, και ούτε τώρα θεωρώ κάτι αληθινό η ψεύτικο. Όμως μέσα στη σχετικότητα των πραγμάτων με σοκάρει να ακούω έναν άκαμπτο και ψυχρό λόγο να εκφωνείται απο συνομίληκους. Έναν λόγο στον οποίο εντάξει, μερικοί στενόμυαλοι παππούδες, στραμένοι στο ένδοξο χθές έχουν δικαίωμα να καταφεύγουν, γιατί ούτως η άλλως δεν τους αφορά το ουτοπικό αύριο. Όμως 19χρονα παιδιά? Άνθρωποι που θα φτιάχναμε μαζί κάτι καλύτερο?

Δεν έχω παρα να απογοητεύομαι. Απο που να αντλήσω αισιοδοξία, τώρα που έχασα και την Ελβετία? Η ουτοπία στο κεφάλι μου, μάλλον εκεί θα παραμείνει.

Η τέχνη, λέω στον εαυτό μου, είναι ένα μέσο για να τους νικήσουμε. Γιατί σιγα μην νοιώθουν οι 19χρονοι αυτοί παππούδες οτιδήποτε απο τέχνη. Η τέχνη είναι ένας κόσμος δικός μας, ένας κόσμος εξ'ορισμού ουτοπικός και ελεύθερος. Ας προοδεύουμε εμείς στην φούσκα αυτή και ας τους αυτούς να πάνε πίσω. Είναι θλιβερό αλλά απαραίτητο. Στο τέλος όλοι μαζί θα την κάνουμε. Όμως εμείς χορτάτοι και αυτοί όχι. Γιατί πως μπορείς να χορτάσεις αναμασώντας μπαγιάτικο φαγητό?

Ο στόχος είναι να ζήσω ευχάριστα τη ζωή και όχι να την γεμίζω με οργή και απαισιοδοξία. Δεν πρέπει να το ξεχνάω αυτό. Το πρίν είναι ένα μέσο για να προετοιμάσεις την οπτική σου για το μετά. Και όταν δεν υπάρχει άλλο μετά (άσχετα αν είναι επειδή συνάντησα τυχαία τον Κορκονέα η επειδή η καρδιά μου είπε να πάψει να λειτουργεί) ο στόχος έιναι να είσαι ευχαριστημένος για όλα τα προηγούμενα μετά που τώρα είναι πρίν. Όμως το μετά να ταυτίζεται με το πριν είναι ένα σχήμα που ξεφεύγει απο τη λογική μου.

Η πολλή σκέψη με κάνει να γυρνάω γύρω γύρω. Όποτε λέω να βάλω μουσική τόσο δυνατά που να μην μπορώ να σκεφτώ άλλο. Να φανταστώ τις εικόνες της Sigrid, της προσωπικής μου ουτοπίας.

Πένθος και όνειρα.

16.11.09

Επιστροφή (sic)




Είναι ο καιρός των επιστροφών των διάφορων ,χαμένων στη δουλειά της αρχής της χρονιάς , μπλόγκερς, γι'αυτό είπα να επιστρέψω κ εγώ.

Ο λόγος για τον οποίο πάει καιρός που δεν έχω κάνει πόστ είναι απλά γιατι δεν είχα κάτι το τρομερό να γράψω. Πιστέυω οτι έχω αλλάξει απο τότε που ξεκίνησε το μπλόγκ, και αυτός είναι ο λόγος που δεν νοιώθω ποιά τόση ανάγκη να μοιραστώ τις διάφορες αναλύσεις μου. Δεν έχω τόση κάψα πιά να δείξω οτι σκέφτομαι, οτι ψάχνω και τα λοιπά, αν κάποιος είναι να το δεί θα το δεί.

Παρ'όλα αυτά είχα την όρεξη σήμερα να κάνω ένα πόστ, έτσι για το γαμώτο. Για τι θα μιλήσω? δεν ξέρω, μπορεί και για τίποτα. Είναι πιθανό το κύριο θέμα του πόστ να ήταν το γιατί δεν έγραφα γι΄αυτή την περίοδο, θέμα που ήδη εξάντλησα. Τέλος πάντων.

Ένα πρώτο θέμα για το οποίο θέλω να μιλήσω, είναι οι minilogue βασικά. Πρόκεται για ένα σχήμα techno-minimal απο τη Σουηδία, το οποίο βρίσκεται πολύ στα αυτιά μου τον τελευταίο καιρό. Αναρωτιόμουν αρκετά με διάφορους άλλους αμπελοφιλόσοφους, γιατί μας αρέσει η ηλεκτρονική μουσική, και μάλιστα συγκεκριμένα στύλ. Είναι ένα θέμα που έχω ξαναθίξει, αλλά χωρίς κάποια ''απάντηση'' σε αυτό το ερώτημα...Τότε βρισκόμουν ακόμα στο στάδιο της ανακάλυψης, και δεν με ένοιαζε και πολύ αυτός ο προβληματισμός.

Τέλος πάντων η απάντηση που δώσαμε, πάντα στο επίπεδο της αμπελοφιλοσοφίας φυσικά, είναι οτι η ηλεκτρονική μουσική σου κινεί μια ενδόμυχη περιέργεια. Όταν ο ήχος είναι αρκετά ''αγνός'' μα την ίδια στιγμή αρκετά πρωτόγνωρος, η αντίδρασή σου είναι κάπως ενστινκτώδης. (προσοχή: ωραίες λέξεις) Υπάρχει μια όσμωση ατόμου-ήχου που, απο τα μουσικά ήδη για τα οποία έχω ενδιαφερθεί, μόνο η ηλεκτρονική μουσική και η κλασσική μουσική μπορούν να πετύχουν. Μία σχέση χωρίς κάποιο άλλο συναίσθημα στη μέση, πρώτου βαθμού ας πούμε. Δεν είναι τυχαίο δέ οτι τα ναρκωτικά είναι αλληλένδετα με την ηλεκτρονική μουσική, αφου και η ίδια έχει την ''δράση'' ενός ναρκωτικού. Πάρτε extasy μία φορά και θα καταλάβετε. (όχι μαμά, δεν το έκανα εγώ αυτό, μην ανυσηχείς.)


Αμπελοφιλοσοφίας συνέχεια. Εδώ στην Ελβετία, στις 29 Νοεμβρίου ψηφίζουν για ένα σωρό φλέγοντα θέματα. Δημοψήφισμα φυσικά, 4 φορές το χρόνο. Όπως έχω ξανα αναλύσει ενδεχομένως, για να πάει κάτι σε δημοψήφισμα στην Ελβετία, χρειάζονται 100.000 υπογραφές, και με αυτό τον τρόπο, αυτή τη φορά, οι φασίστες πέρασαν ένα δημοψήφισμα για την απαγόρευση των μιναρέδων. Φυσικά, το μέτρο δεν θα περάσει μάλλον, ευτυχώς, αλλά ακούστε τι συνέβη:

Το ακροδεξιό κόμμα που στηρίζει την πρωτοβουλία, (ναι, αυτό που έιχε και την αφίσα με τα προβατάκια), έβγαλε αυτή την αφίσα, η οπόια απαγορεύτηκε

και έτσι, αναρτήθηκε αυτή η αφίσα:

censure: raison de plus de dire oui: ''λογοκρισία, ένας ακόμα λόγος για να ψηφίσετε ναι'',
Φυσικά, οι μάγκες αυτοί έχουν παίξει το παιχνίδι πολλές φορές. Κάνουν πολύ προβοκατόρικες αφίσες, ελπίζοντας στην απαγόρευσή τους, ώστε να μπορούν να φωνάζουν. (αν ήμασταν στην Ελλάδα η φυσική συνέχεια της φράσης θα ήταν: ''στα κανάλια'', όμως εδώ οχι χαχα). Ευτυχώς η συντηρητική αλλά ώριμη ελβετική κοινωνία, τους έχει μάθει και δεν τους δίνει σημασία, όμως η όλη ιστορία μου έβαλε κάτι στο μυαλό. Ο.κ. δε γουστάρουμε την ακροδεξιά, είναι πολλές φορές μισάνθρωπη κι επικίνδυνη, όμως δεν χρησιμεύει σε τίποτα να τους εξαλείφει κανείς με τη βία. Το να τους σπάσεις το κεφάλι, μπορεί να είναι (τραβηγμένα) λογικό μερικές φορές, αλλά δεν βοηθάει σε τίποτα, ίσα ίσα, θα δημιουργήσει καινούριους καραφλούς. Το να απαγορεύεται η αφίσα, μόνο δημοσιότητα θα τους δώσει. Όσο η εκπαίδευση και η κοινωνία παραμένουν οι ίδιες, τα εχέγγυα θα υπάρχουν για την παραγωγή καραφλών. Δεν πάτε να σπάτε κεφάλια οι αντιφα...

Ένας τίτλος για την προηγούμενη παράγραφο θα μπορούσε να είναι: ''πόσα κλισέ μπορουν να συγκεντρωθούν σε μία φράση?'', γι' αυτό το κόβω εδώ.

Κάπου εδώ τελειώνει και η όρεξή μου για πόστ αυτό το πρωινό, το αφήνω σε σας να ευχηθείτε η να απευχηθείτε να έχω ξανά τέτοια όρεξη σύντομα!
Χαιρετίσματα.

9.8.09

Χαμός

Πολύ διάβασμα και ύπνος αυτον τον καιρό.
Τελευταία πώρωση, James Ellroy. Εξ'ου και το αστυνομικό/λιτό/νουάρ στυλ που μιμούμαι (για πλάκα).

Διαβάζω το αμερικάνικο ταξίδι θανάτου.
Ένα βιβλίο 860 σελίδων. Ένα βιβλίο που μιλάει για τα σκατά.

Τα σκατά της αμερικάνικης κοινωνίας τη δεκαετία του '60. Το οργανωμένο έγκλημα. Τη δολοφονία του Κέννεντυ. Τα ναρκωτικά. Το βιετνάμ. Το Λάς Βέγκας. Την κούβα. Το FBI. Τα σκατά.

Πρόκεται περι μυθιστορήματος βέβαια. Όμως και πάλι καταλαβαίνεις πράγματα.
Συνειδητοποιείς.

Εκτός αυτού μου έχει κολλήσει αυτό το αστυνομικό στύλ αφήγησης.
Με έχω πιάσει να αφηγούμαι τη ζωή μου έτσι.

Π.χ. χθές έφτασα 2 τη νύχτα πειραιά. Να σας περιγράψω την διαδρομή μου απο το πλοίο ως τη στάση του 040 όπως εκ των υστέρων κατάλαβα οτι είχα βιώσει:

«Κατέβηκε απο το πλοίο.
Οι ταξιτζήδες ζητούσαν κούρσα. Μαλάκες.
Τους προσπέρασε. Οι δρόμοι άδειοι.
Περιστασιακά περνούσε ένα αυτοκίνητο ή μηχανάκια με κομμένες εξατμίσεις.
Φορούσε καπέλο. Κουβαλούσε δύο τσάντες. Φοβόταν μην τον προσέξουν. Παρατηρούσε.

Ανηφόρισε πρός μία πλατεία.
Τα περίπτερα ήταν σκοτεινά και βρομούσαν κάτουρο.
Τα ταξί που περνούσαν του έκαναν φώτα. Μαλάκες.
Έφτασε στη στάση του 040. Μερικοί άνθρωποι. Ωραία. Άφησε τις τσάντες στο βρόμικο πεζοδρόμιο.
Πήγε και πήρε μια κόκα κόλα. Περίμενε. Παρατηρούσε.

Ένα λεωφορείο πέρασε προς την άλλη κατεύθυνση. Ωραία.
Είχε κάμποσο κόσμο μέσα. Κι όμως οι δρόμοι σχετικά άδειοι.
Ο κόσμος που περίμενε τον διασφάλιζε.

Πέρασαν 5 λεπτά. Ήρθε ένα λεωφορείο για το αεροδρόμιο. Ολοι εκτός απο εκείνον μπήκαν μέσα. Σκατά.

Πέρασαν 2 λεπτά. Το λεωφορείο του φάνηκε. Ήταν άδειο.»

Έχει πλάκα που καταγράφω έτσι τα πράγματα αλλά πιστεύω πως θα το βαρεθώ. Ευτυχώς τελειώνω το βιβλίο. Καλή συνέχεια διακοπών. Η Σίφνος είναι εξαιρετική, σας την συνιστώ ,παρεπιπτόντως. Και η Αθήνα όμως λέει.

27.7.09

3.7.09

HOURRAAAAAAAAAA

Απο χθές στις 10 το πρωί είμαι σε διακοπές. Δευτέρα πάω Παρίσι και πέμπτη πετάω για Αθήνα. Η χρονιά ήταν το κάτι άλλο. Χρειάζομαι ξεκούραση όμως περιμένω πώς και πώς να ξεκινήσει η καινούρια. Λόγω εξεταστικής δεν συνέβησαν και πολλά πράγματα, αν εξαιρέσει κανείς οτι είμαι κάπου 500 ώρες διαβάσματος πιο μορφωμένος. Έλεγα να γράψω διάφορα πράγματα, αλλά έχω αφήσει το λάπτοπ ανοιχτό απο χθές το απόγευμα (όταν βγήκα) και όλα καίνε...Οπότε μάλλον δεν θα γράψω και τόσα πολλά.

Θα γράψω μόνο ένα ποίημα που διάβασα στο βιβλίο που διαβάζω, το ''éspèces d'éspaces'' του georges Perec. Πολύ αρχιτεκτονικό και συμβολικό:

Dans Paris, il y a une rue;
dans cette rue, il y a une maison;
dans cette maison, il y a un éscalier;
dans cet éscalier, il y a une chambre;
dans cette chambre, il y a une table;
sur cette table, il y a un tapis;
sur ce tapis, il y a une cage;
dans cette cage, il y a un nid;
dans ce nid, il y a un oeuf;
dans cet oeuf, il y a un oiseau.


L'oiseau, renversa l'oeuf;
l'oeuf renversa le nid;
le nid renversa la cage;
la cage reversa le tapis;
le tapis renversa la table;
la table renversa la chambre;
la chambre renversa l'éscalier;
l'éscalier renversa la maison;
la maison renversa la rue;
la rue renversa la ville de Paris.

Paul Eluard-Chanson enfantine des Deux-Sèvres.

(Μετάφραση:

Στο Παρίσι, υπάρχει ένας δρόμος.
Στο δρόμο, υπάρχει ένα σπίτι.
Μέσα σπίτι, υπάρχει μια σκάλα.
Κάτω απ'τη σκάλα, υπάρχει ένα δωμάτιο.
Μέσα στο δωμάτιο, υπάρχει ένα τραπέζι.
Πάνω στο τραπέζι, υπάρχει ένα χαλί.
Πάνω στο χαλί, υπάρχει ένα κλουβί.
Μέσα στο κλουβί, υπάρχει μια φωλιά.
Μέσα στη φωλιά, υπάρχει ένα αβγό.
Μέσα στο αβγό υπάρχει ένα πουλί.

Το πουλί ανέτρεψε το αβγό.
Το αβγό ανέτρεψε τη φωλιά.
Η φωλιά ανέτρεψε το κλουβί.
Το κλουβί ανέτρεψε το χαλί.
Το χαλί ανέτρεψε το τραπέζι.
Το τραπέζι ανέτρεψε το δωμάτιο.
Το δωμάτιο ανέτρεψε τη σκάλα.
Η σκάλα ανέτρεψε το σπίτι.
Το σπίτι ανέτρεψε το δρόμο.
Ο δρόμος ανέτρεψε το Παρίσι.

Πώλ Ελυάρ)


και μουσική:

κι άλλη μουσική:

κάηκαν τα χέρια μου.

26.6.09

RIP MICHAEL

Χθές το πρωί δοκίμαζα με φίλους το moonwalk (όπως όλοι, κάποια φορά στη ζωή τους). Το απόγευμα διάβαζα ακούγοντας michael. Το βράδυ, συζητούσαμε οτι θα πουλάγαμε μέρη του σώματός μας για δούμε μια συναυλία του...Και ακριβώς 15 λεπτά μετά μας τηλεφωνούν ταυτόχρονα, έντρομες δύο φίλες, για να μας πούν αυτό που άκουσαν. Δεν το πιστέψαμε. Φτάσαμε (μεσάνυχτα περασμένα) στη σχολή για να δούμε στο ίντερνετ απο τα λάπτοπ που είχαμε αφήσει εκει. Το CNN μας ανακοίνωσε τα τραγικά νέα, και χορέψαμε πάνω στα τραπέζια του ατελιέ απο τη στενοχώρια μας. Ο βασιλιάς της πόπ, του κίτς, του τρελού χορού, της κουλτούρας των 80's όλων των επιχρυσωμένων, λαμπερών και σιχαμερών ρούχων, της παγιέτας και γενικά όλης της τρελής αισθητικής των περασμένων δεκαετιών είναι ΝΕΚΡΟΣ. Και μάλιστα όχι σε οποιαδήποτε χρονική στιγμή, αλλά τις μέρες που περνάγαμε κρίση Jacksonικου κίτς. Τις μέρες που τον χρειαζόμασταν ζωντανό, ώστε να μπορούμε να ελπίζουμε οτι θα τον δούμε κάποια μέρα απο κοντά.

Μετά απο μισή ώρα σοκαρισμένου χορού, φορώντας τα χρυσά και γούνινα και κίτς ρούχα, που ευτυχώς είχαμε κρατήσει στο ατελιέ, μαζέψαμε όλο μας το κουράγιο, και αποφασίσαμε να πάμε στη στάση του μετρό και να κάνουμε αυτό που έπρεπε. Μας είχε μείνει χρυσό σπρέι απο μιά παλιά εξόρμηση (δεν το βρίσκαμε κιόλλας τον τελευταίο καιρό, ήταν προορισμένο για αυτή τη βραδιά), και αφήσαμε τον τελευταίο μας αντιό στον τοίχο, μετατρέποντάς τον σε τοίχο τον δακρύων.










RIP MICHAEL JACKSON.

6.6.09

Αναθεωρείστε!!!

ΟΧΙ... electro δεν είναι η χαζή μουσική που παίζουν τα εμπορικά-mainstream clubs και η οποία συνυπάρχει με τα σκυλάδικα και τα χαζοpop.Electro είναι ένα είδος μουσικής πολυδιάστατο, βαθύ και ενδιαφέρον. (Φυσικά, όχι πάντα τέτοιο, όπως και η rock η το hip-hop ή όλα τα είδη μουσικής).

Η ισχυρή παρουσία της σε όλα τα ενδιαφέροντα στέκια, στα ακούσματα τα ipod και τους υπολογιστές όλων των ενδιαφερόντων ανθρώπων, αλλά και στα ηχεία που έχουμε στην αρχιτεκτονική και ακούμε μουσική όταν δουλέυουμε, με έκανε ή μάλλον με ΥΠΟΧΡΕΩΣΕ να ενδιαφερθώ για την electro και τις υποκατηγορίες της.Σήμερα αυτά τα είδη έχουν ενσωματωθεί ανεπανόρθωτα στις αγαπημένες μου μουσικές, όμως όταν λέω κάτι γι'αυτό σε κάποιον έλληνα φίλο μου, νομίζει οτι παραδόθηκα στην easy-listening εμπορική κουλτούρα, πράγμα που θέλω να πιστεύω οτι δεν συνέβη.

Δεν μπορώ να εξηγήσω με λόγια ΓΙΑΤΙ η electro και η minimal και η techno και γενικά αυτές η μουσικές με ενδιαφέρουν. Δεν πιστεύω οτι μπορούμε να αναλύσουμε για πράγματα αμιγώς συναισθηματικά όπως αυτό, και νομίζω οτι αν δεν μπορώ να αναλύσω εγώ λίγοι μπορούν :Ρ
Αντί ανάλυσης θα παραθέσω διάααααφορες μουσικές που είναι οι λόγοι για τους οποίους ακούω electro και είμαι και περήφανος γι'αυτό. Παρακαλώ, παρακαλώ μιλήστε στα κόμεντς, για ο,τι σας άρεσε/δεν σας άρεσε.



Crystal castles myspace




the knife myspace




this is my favourite one, if you want to see one see Erol Alkan



hot chip myspace



(''with lyrics'' ahahah)

justice myspace(also one of my favourites)



the dolphins myspace
<==minimal



Soulwax myspace



Larytta myspace









Αυτά είναι μια μικρή αρχή, περιμένω σχόλια

Αυτή είναι η φθηνή μουσική που παίζουν τα clubs by the way (για να νοιώσετε τη διαφορά):




Περιμένω σχόλια περι των ομοιοτήτων-διαφορών.

3.6.09

Ελλαδάρα (όπως σε ονειρεύονται οι αληθινοί έλληνες)

Ένα βίντεο που με σόκαρε:



δύσκολο να σχολιάσεις ένα τέτοιο βίντεο. Έχω ήδη διαγράψει 2 πόστς ολόκληρα...
Δεν ξαναπροσπαθώ...

Αφήνω και μουσική για να ελαφρύνει(?) η ατμόσφαιρα.


17.5.09

eeeee DAI!

Τι είναι αυτός ο παράξενος τίτλος; Dai είναι το ιταλικό ανάλογο του ''αντε'' όμως με πιο πλούσια έννοια, όπως το αντιλαμβάνομαι απο τους ιταλούς φίλους μου εδω πέρα. Για μένα η ισοδύναμη έκφραση είναι πιο πολύ ''αν είναι δυνατόν'', αν το λές αρνητικά ή ''πάμε'' αν το λές θετικά. Στην προκειμένη περίπτωση το λέω αρνητικά...

Αν έιναι δυνατόν.

Όπως ξέρετε σίγουρα την προηγούμενη εβδομάδα ήταν οι φοιτητικές εκλογές. Φυσικά όπως κάθε χρονιά η νοθεία έδωσε και πήρε, η ΔΑΠ δεν αναγνωρίζει τα αποτελέσματα της ΠΑΣΠ και τούμπαλιν, ενώ ανέβηκε σχετικά η αριστερά. Όμως, αυτό που με σόκαρε, και εξού τα ''DAI'', ''αν είναι δυνατόν'' κλπ, είναι οτι σε ΚΑΘΕ περίπτωση, και τα αποτελέσματα της ΠΑΣΠ να δεχτούμε, η ΔΑΠ είναι αυτοδύναμη και σχεδόν στα ίδια επίπεδα με πέρσι.

Μιλάμε για τη ΔΑΠ των τραμπούκων, που δεν κάνει τίποτα άλλο απο το να δίνει σημειώσεις και να οργανώνει πάρτυ. Και να νοθεύει εκλογές μεταξύ μας. Για τη ΔΑΠ που είναι η φοιτητική παράταξη της Ν.Δ., της πιο αποτυχημένης κυβέρνησης των τελευταίων 10.000 χρόνων παγκοσμίως. Ας απαριθμήσω λίγα γεγονότα: Τσιτουρίδης δύο φορές, Μαγγίνας, Καρτέλ, Ζαχόπουλος και λοιπά, Sea Diamond, Διαχείρηση ολυμπιακών ακινήτων, Πυρκαγιές και τι συνέβη μετά απο αυτές, ΟΤΕ, Γερμανός, Siemens (οκ θα δεχτώ οτι πολλοί άλλοι μπλέχτηκαν εκεί), Μακεδονία, Βατοπέδι, Εκπαίδευση, Αλέξης-Αστυνομική βία, Αντιμετώπιση των πολιτών απο την κυβέρνηση, ''Εκπαιδευτική μεταρρύθμιση'', Προπαγάνδα στα δημόσια ΜΜΕ και τώρα τελευταία, κλείσιμο της βουλής ΥΠΕΡ πρόωρα και νύχτα.

Αν υπάρχει κάποιος νεοδημοκράτης που διαβάζει το μπλόγκ μου δεν θέλω να πάρει όλα αυτά προσωπικά (είναι εξ'άλλου παντελώς ηλίθιο να παίρνουμε προσωπικά την πολιτική) .Πιθανόν αυτός να βλέπει κάτι διαφορετικά και θα με ενδιέφερε πάρα πολύ να μάθω τι... Πές μας ένα καλό που έγινε τα τελευταία 5 χρόνια που μπορούμε να πούμε, ναι, γι'αυτό ευχαριστούμε τη ΝΔ.

Οτι γράφω μέχρι εδώ το ξέρετε. Και ότι θα γράψω απο δώ και πέρα δηλαδή, δεν είναι κάποια τρομερή θεωρία, απλώς απο το μπλόγκ μου προσπαθώ να εκφράζω τις σκέψεις μου, ακόμα και αυτές είναι κάπως προφανείς, ή κλισέ.

Λοιπόν είμαι πολύ προβληματισμένος. Πολύ προβληματισμένως γιατί οι φοιτητές δεν είχαν καν την, ας πούμε, θεμελιώδη αντίληψη να πούν ''αυτοί είναι μαλάκες, πάω στους πράσινους'' , πράγμα που χαζά πράττει η κοινή γνώμη. Φυσικά αυτό είναι σχεδόν το ίδιο κατακριτέο με το να μην κάνεις τίποτα, όμως απο την πλευρά των φοιτητών, ανθρώπων θεωρητικά μορφωμένων, μου φένεται απίστευτο να μην υπάρχει ΚΑΝ αυτή η πρωτόγονη πολιτική αντίδραση.

Αντιστέκομαι με όλη μου τη δύναμη απο το να κάνω μία κατακλείδα του είδους ''οι άνθρωποι είναι βλάκες, τα πράγματα δεν πάνε καλά, πάμε κατα διαόλου'', όμως πραγματικά δεν βρίσκω κάτι έξυπνο να πώ. Είναι σίγουρο, οτι πέρα απο το κλισέ του θέματος, κάτι πραγματικά δεν πάει καθόλου καλά.

Γενικά πιστεύω οτι η ανθρωπότητα δεν έχει και πολλά ψωμιά να φάει, αν και η άποψή μου αύτη αποδυναμώθηκε όταν ήρθα στην ελβετία. Επιπλέον νοιώθω οτι η ζωή είναι πολύ μικρή για να παίρνουμε τα πράγματα πολύ στα σοβαρά. Όπως έχω ξαναγράψει πιστεύω σε μία ουτοπία, μόνο και μόνο για να την ζήσω στο μικρόκοσμο μου, και να την εφαρμόσω στις καθημερινές μου πράξεις. Όπα η ανάλυση αυτή δεν πάει κάπου, αλλάζω παράγραφο.

Τέλος πάντων καταλαβαίνετε τι νοιώθω, όμως δυστυχώς δεν έχω κάποια πρόταση να κάνω. Εκτός ενδεχομένως του προφανούς: ''αν δεν έχετε κάτι καλό να ψηφήσετε, μην ψηφίζετε το λιγότερο κακό''.

Το τελευταίο πράγμα που θέλω να μοιραστώ σε αυτό το πόστ, είναι το ρεζιλίκι του καρατζαφέρη που είδα στο youtube:


γι'αυτούς που λέγανε οτι οι έλληνες ήταν μια χαρά στις Η.Π.Α. κτλ κτλ...Επίσης ο Καρατζαφύρερ ψεύδεται όταν λέει οτι η ελλάδα είναι η χώρα με τους περισσότερους μετανάστες. Η ελλάδα απλώς δεν τους αποροφάει, δεν τους εκπαιδεύει και δεν τους δίνει άδεια παραμονής και εργασίας. Επίσης, παρά το οτι είναι η 4η χώρα με τις περισσότερες αιτήσεις ασύλου, είναι η 25 στις 27 σε αποδόσεις εθνικότητας. Δείτε τη στατιστική της Eurostat. Προσέξτε τους αριθμούς της ελβετίας, του βελγίου, της αυστρίας και του λουξεμβούργου. Και οι 3 χώρες με μικρότερο ή περίπου ίσο πλυθησμό με την Ελλάδα.

Επίσης να τσεκάρετε το jungle-report γιατί πραγματικά αξίζει.

Αυτά για σήμερα. Γεια χαρά!!

9.5.09

New York 2. Delirious Rem.

Η Νέα Υόρκη είναι, μάλλον κατα κοινή ομολογία, η πρωτεύουσα του 20ου αιώνα. Όμως οι πιο πολλοί δεν την ξέρουν για την ατμόσφαιρα, για το μετρό η για το ΜόΜα, αλλά για τους ΟΥΡΑΝΟΞΥΣΤΕΣ.

Και μεταξύ μας δεν έχουν και άδικο.

Η πολεοδομική μορφή της ΝΥ, δηλαδή κυρίως του Μανχάτταν, είναι κάτι το πρωτόγνωρο. Απλό εως απλοϊκό, πολύ πρακτικό και αποδοτικό, πέρα για πέρα Αμερικάνικο. Το σχέδιο αυτό είναι αποτέλεσμα της πιο γενναίας μα άγνωστης πολεοδομικής απόφασης στην ιστορία. Το 1700κάτι, οταν δεν υπήρχε ακόμα τίποτα στο Μανχάτταν παρά ένα μικρό χωριό εκεί που είναι τώρα το λιμάνι, κάποια ανώνυμη μεγαλοφυία της αρχιτεκτονικής προέβλεψε την εξέλιξη της πόλης, καθορίζοντας το σύστημα των δρόμων με τις οδούς ανατολής-δύσης και τις λεωφόρους βορά-νότου οι οποίες διασταυρώνονται για να σχηματίσουν τα blocks. Προέβλεψε ακόμα και το κενό που σήμερα είναι το central park, το οποίο βέβαια αποτελεί μία άλλη πολύ δυνατή πράξη αρχιτεκτονικής αφού σχεδιάστηκε και διαμορφώθηκε 100% τεχνητά.

Τέλος πάντων κατά τα τέλη του 19ου αιώνα, όταν ακόμα πρωτεύουσα του κόσμου ήταν το Παρίσι, το μανχάτταν είχε αρχίσει να γεμίζει ζωή, και υπήρχε ανάγκη για χώρο. Έτσι προήλθαν τα πρώτα ψηλά κτίρια (με προπομπό το flatiron και το equitable), τα οποία όμως, και θα σας εξηγήσω σε λίγο το γιατί, ανεξαρτήτως του ύψους τους δεν αποτελούν ουρανοξύστες, αλλα μπορούμε να τα αποκαλούμε ''high rise office buildings'' η τέλος πάντων υψηλά κτίρια γραφείων αλλά ουχί ουρανοξύστες. Το Empire state building, είναι τέτοιο.

Πολύ σημαντική σε αυτή τη φάση είναι η εφεύρεση ενός ε
υραίου κυρίου Otis, που εφήυρε το οδοντωτό σύστημα ασφαλείας του ανελκυστήρα (και όχι τον ίδιο τον ανελκυστήρα όπως θα πίστευε κανείς), πράγμα που έκανε την τεχνητή ανύψωση υποθεσή πολύ ασφαλή.

Να σημειώσω εδώ, οτι η Νέα Υόρκη ήταν μια πόλη που δεν συγκινούσε τους αρχιτέκτονες του 20ου αιώνα. Ο Le Corbusier πρότεινε να ξυρίσουμε το Μανχάτταν και να αλλάξουμε πολεοδομικό μοντέλο, ενώ ο πυρήνας της Αμερικάνικης αρχιτεκτονικής ήταν πάντα το Σικάγο.

Παρ'όλα αυτά, το 78' και εν μέσω κενής φάσης της παγκόσμιας αρχιτεκτονικής (οι μεγάλοι είχαν πεθάνει και η θεωρία είχε μείνει λίγο πολύ στάσιμη για κάποια χρόνια) ο Rem Koolhaas, πανέξυπνος νέος αρχιτέκτονας, σχετικά γνωστός απο μερικούς διαγωνισμούς, ενδιαφέρεται για το πολεοδομικό υβρίδιο ΝΥC και γράφει το βιβλίο Delirious New York, που επαναπροσδιορίζει την οπτική μας γωνία απέναντι σε αυτή την πόλη. Οι θεωρίες που διατύπωσα πιο πάνω για το πώς εξελίχθηκε η Νέα Υόρκη και το πώς τα ψηλά κτίρια δεν μπορούν να λέγονται ουρανοξύστες, είναι παρμένες απο αυτό το πάρα πολύ σπουδαίο βιβλίο.
Ο Koolhaas παθιάζεται με τον ορισμό του Ουρανοξύστη και λαμβάνει δύο παραδείγματα, το Downtown athletic center και το Waldorf Astoria hotel, που γι'αυτόν είναι Ουρανοξυστες. Πρώτα να σας δείξω τις τομές των κτιρίων:





Γιατί τα κτίρια αυτά είναι ουρανοξύστες ενώ το Empire state όχι? Το σημείο κλειδί για τον Ρέμ, άρα και για μένα, άρα και για σας, έιναι η χρήση. Η φιλοσοφία του Ουρανοξύστη είναι πολύ διαφορετική απο του απλού κτιρίου. Μέσα στον ουρανοξύστη μπορούμε να κάνουμε πολλές διαφορετικές δραστηριότητες, αρκεί να πάρουμε το ασανσέρ και απο τον όροφο οπου είναι τα γραφεία να βρεθούμε στο γυμναστήριο, Oyster bar, σινεμά, και δεν ξέρω τι.

Το ενδιαφέρον για μένα σε όλη αυτή τη θεωρία είναι να φανταστούμε τον ουρανοξύστη όχι απλά σαν στοίβα απο ορόφους, αλλά σαν κατακόρυφη σύνθεση ετερόκλητων προγραμμάτων και αρχιτεκτονικών περιβαλλόντων.

Εν τέλει, η πόλη μέσα στην πόλη δεν είναι καθόλου μακριά απο την πραγματικότητα. Ακούγεται λίγο σαν ουτοπία του Ιουλίου Βέρν, όμως δεν αμφιβάλλω οτι έχουμε και τα μέσα και τον τρόπο και ,ενδεχομένως, και το συμφέρον να την δημιουργήσουμε. Η Νέα Υόρκη απο τελεί το πρώτο βήμα, και αυτό ίσως το πιο συναρπαστικό της κομμάτι.


Εδώ, προτού κλείσω, πρέπει να μιλήσω λίγο για την σχέση της μικρής πόλης με τη μεγάλη. Ο κίνδυνος με τέτοιου είδους πρότζεκτ, είναι εκτός τον άλλων να ξεχάσουμε την σημασία του συνόλου ως πρός το άτομο. Αυτό έκανε τους πιο μεγάλους αρχιτέκτονες, ναι μεν να φαντάζονται την κάθετη πόλη, αλλά και να την φοβούνται κιόλλας. Δεν ξέρω για σας, αλλά εγώ νοιώθω αυτό το φόβο κάθε φορά που κοιτάω κάποιο ουτοπικό σχέδιο κάποιο Friedman, Le Corbusier, Niemeier η όλων των άλλων αρχιτεκτόνων που μίλησαν για το θέμα. Και θεωρώ οτι αυτός ο φόβος δεν βοηθάει το τελικό αποτέλεσμα, οπότε μάλλον πρέπει να απελευθερωθούμε απο αυτόν προτού πραγματικά βαλθούμε να δώσουμε σάρκα και οστά σε μία τέτοια πειραματική μορφή πολεοδομίας.

Η σημασία του έργου του Koolhaas αλλά και της Νέας Υόρκης ως πόλη, είναι εδώ πρωταρχική. Είναι τα πρώτα δείγματα υγιούς σχέσης της πόλης-κυττάρου (ουρανοξύστης) με την μητρόπόλη- σώμα (σύνολο):


FUCK CONTEXT








Πολύ κονσεπτολογικό αυτό το πόστ, ελπίζω να έχετε φτάσει μέχρι το τέλος. Αν όχι, δεν πειράζει, εν τέλει μόνο οι αρχιτέκτονες ασχολούνται με την αρχιτεκτονική.

Α, και ένα βίντεο που έκανε ο Χρήστος με μία φίλη του, που περιγράφει ευαίσθητα και αρχιτεκτονικά, βρίσκω, όχι μόνο το άμεσο θέμα, την οδό Τζαβέλλα και τα εξάρχεια, μα και την δική μας (άλλης κλίμακας) θάλασσα απο μπετόν. Μπράβο παιδιά!



Α και λίγη μικρή μουσική, που ακούω πολύ αυτό τον καιρο χεχε :






http://www.youtube.com/watch?v=VXa9tXcMhXQ&feature=related (auto leei den borw na to kanw embed, eleos).


Γειά και χαρά.


4.5.09

Simon




Προτού ποστάρω τη συνέχεια του προηγούμενου πόστ, που έχω στα σκαριά, συνέβη κάτι που θέλω να μοιραστώ.

Το παιδί της φωτογραφίας, είναι ο Simon και είμαστε μαζί στη σχολή. Είναι 22 χρονών και πρίν μπεί στην αρχιτεκτονική μαθήτευσε και δούλεψε ως ξυλουργός, τέχνη στην οποία έχει πολύ ταλέντο και πάθος. Ο φίλαράκος αυτός είναι πολύ ιδιαίτερο άτομο, έρχεται απο χωριό όμως έχει πολλά ενδιαφέροντα και γνώσεις, για την τέχνη, τη μουσική, την φωτογραφία και τις επιστήμες. Είναι άνθρωπος ενδιαφέρων και φιλομαθής με πολύ πάθος για την αρχιτεκτονική και τις κατασκευές. Δεν είναι αυτό που λέμε ο κοινός άνθρωπος , και η ζωή του σημαδεύτηκε απο πολλά θλιβερά γεγονότα. Έχασε τον μικρό του αδερφό στα 6 του, όταν ένα αυτοκίνητο τον πάτησε μπροστά στα μάτια του. Στην εφηβεία, έζησε την απόλυτη αππόριψη απο τα παιδιά του σχολείου του, λόγω του οτι ήταν διαφορετικός, ερχόταν απο χωριό, δεν είχε πολλά λεφτά, ωραία ρούχα και αέρα νταή. Κλείστηκε στον εαυτό του και η ψυχή του τραυματίστηκε πάρα πολύ άσχημα.

Γενικώς έχει ενα παρελθόν που τον επιβαρύνει ψυχολογικά, και το πρώτο εξάμηνο στην αρχιτεκτονική του έκανε πάρα πολύ καλό. Γνώρισε παιδιά με πολύ ανοιχτά μυαλά που τον δέχτηκαν (πρόσκαιρα όπως φάνηκε) γι'αυτό που είναι και τον έκαναν να νοιώσει αυτοεκτίμηση και να μοιραστεί πράγματα που δεν είχε μοιραστεί ποτέ ξανά. Όμως αυτή η ''απειρία'' του στις σχέσεις μεταξύ φίλων τον έκανε να κάνει αλλεπάλληλα λάθη και να απομακρύνει τα άτομα απο τη σχολή που ήταν γύρω του στην αρχή του δευτέρου εξαμήνου (εκτός του καλύτερού μου φίλου, του florent, και έμού).

Εδώ και δύο μήνες ο Simon είναι σε βαριά κατάθλιψη, και αυτό το ξέρουμε, και εμείς, και οι άνθρωποι που απομακρύνθηκαν απ'αυτόν. Δεν κοιμάται τα βράδια,τρώει μόνο βλακείες και έχει μείνει πίσω στα μαθήματα. Ως άνθρωπος με πάθος για τη ζωή, πολεμάει, όμως κάθε φορά που νοιώθει καλύτερα, τρώει ένα ακόμα χτύπημα. Σήμερα το πρωί, ο Simon εκλαψε στην αγκαλιά μας, και για πρώτη φορά εξωτερίκευσε με αυτόν τον τρόπο τα συναισθήματά του.
Προσπαθώ όσο μπορώ για να πάει καλύτερα αυτό το παλικάρι, να ξαναβρεί το δρόμο του και να ξεφύγει απο μερικές στρεβλώσεις που προκαλούν την κατάθλιψή του. Ήθελα να μοιραστώ μαζί σας αυτό που έγινε σήμερα, και να σας ζητήσω να στέλνετε θετική ενέργεια και ευχάριστες σκέψεις στον φίλο μου τον Simon, γιατί τις χρειάζεται τώρα πιο πολύ απο ποτέ.

Γειά και χαρά.

25.4.09

New York à proprement parler.

Νέα Υόρκη λοιπόν. Πήγα, επιτέλους.

Τί πόλη. Κάποιος είπε οτι είναι μία πόλη για να την ζούν αρχιτέκτονες, και συμφωνώ. Γιατί λίγος άλλος κόσμος παθιάζεται με τις παλιές όψεις που είδαν το φώς της μέρας με την κατεδάφιση του διπλανού κτιρίου, με τα χτισμένα παράθυρα που κάποτε έδιναν επαφή με τον έξω κόσμο σε κάποιο δωμάτιο και τώρα ζηλεύουν όλα τα γύρω παράθυρα που σώθηκαν. Η γενική μου εντύπωση απο αυτή την Πόλη είναι οτι μιλάει για τη ζωή. Όχι για την ψέυτικη ζωή που ζούμε , η ζούν η περισσότεροι (νοιώθω), σήμερα, αλλά για την Ζωή με Ζ κεφαλαίο για την οποία μας μιλάει και η τέχνη και η λογοτεχνία. Δεν είναι λοιπόν τυχαίο που η ΝΥ έγινε θέμα τόσων έργων τέχνης και βιβλίων. Δεν είναι τυχαίο, γιατί η ίδια αποτελεί τέτοιο έργο.

Για τη Ζωή μιλάει κατ'αρχάς το μετρό. Τόσο κοντά στην πόλη, όχι όπως το Αθηναικό που οι γονείς μου το εκθείαζαν κάθε φορά που μπαίναμε στο της ΝΥ αλλά εγώ το βρίσκω κάπως αποστειρωμένο. Κατεβαίνεις μία σκάλα και βρίσκεσαι σε έναν κάπως βρόμικο αλλά όχι σιχαμερό χαμηλοτάβανο χώρο, με μια σιδερία απο χυτοσίδηρο να σε χωρίζει απο τις πλατφόρμες. Μπορείς να δείς το μετρό σου να φεύγει και να βρίζεις την τύχη σου, χωρίς να περνάς απο τις ηλεκτρονικές οθόνες ''δουκίσσης πλακεντίας 1923456234 λεπτα''. Επίσης στη μέση υπάρχει και τρίτη και τέταρτη γραμμή, όπου βλέπεις άλλα τρένα ''express'' να περνάνε και παρατηρείς τους ανθρώπους μέσα. Ο σταθμός και η πλατφόρμα και οι ράγες είναι τόσο χαμηλοτάβανες που φοβάσαι μήπως χτυπήσεις το κεφάλι σου. Δεν υπάρχει ψευδοροφή φυσικά, γιατί όπως λέει και η λέξη η ψευδοροφή είναι ένα ψέμα. Το μετρό της ΝΥ λέει μόνο αλήθειες, και η χαμηλή οροφή σε αφήνει να νοιώσεις τα ατσάλινα παλιομοδίτικα δοκάρια που κρατούν τον δρόμο και την πόλη στη θέση της. Η σκουριά δίνει και αυτή το ρεσιτάλ της και ολοκληρώνει αυτή την εικόνα. Όλο το σύστημα στηρίζεται απο ατσάλινους πυλώνες που ''εισβάλουν στην πλατφόρμα''. Οι άνθρωποι στηρίζονται πάνω και κάτα κάποιο τρόπο στηρίζουν την πόλη. Η νοιώθουν τι την στηρίζει. Το κερασάκι στην τούρτα; η φωνή του συμπαθητικού Woody Allenικού τυπάκου που αντηχεί στο σταθμό κάθε φορά που κλείνουν οι πόρτες ενός συρμού:
''Stand clear of the closing doors please''



To be continued...

16.4.09

''Oh Mama, MoMA'' he said and then he died.

Αναγνώστες. Είστε εκεί; Μάλλον όχι.

Έχετε μείνει στην Ολλανδία. Να σας ενημερώσω για την ''χωρίς φρένα'' διαδρομή μου. Απο την Ολλανδία επέστρεψα χωρίς ύπνο στις 30 Μαρτίου. Την επομένη είχα ένα σημαντικότατο τέστ, στο οποίο τελικά τα πήγα μάλλον καλά. Περιμένω το βαθμό. Είχα δέκα μέρες για να κάνω ένα σωρό πράγματα. Έπρεπε να ξαναπιάσω τον ρυθμό των μαθημάτων, να συνεχίσω να εξελίσω το πρότζεκτ μου το οποίο παρέδιδα αμέσως πρίν τις διακοπές του πάσχα, να πάω στην Βέρνη πρώτη Απριλίου για την βίζα των Η.Π.Α. , να τελειώσω μία εργασία για το σχέδιο και να μετακομίσω. Το πώς έπεσαν όλα αυτά μαζί και εγώ το αναρωτιέμαι. Τέλος πάντων όλες αυτές τις δουλειές τις διεκπεραίωσα πολύ καλα και είμαι περήφανος και φουσκωτός. Τώρα μένω σε εστία, σε ένα πολύ μικρό κάτασπρο δωμάτιο με θέα στο πάρκο. Η Λωζάνη ήταν όμορφη αυτόν τον καιρό. Αυτό διευκόλυνε την αγχώδη ζωή μου. Είχε ήλιο, σχετική ζέστη, παιδιά που έπαιζαν στα πάρκα και γέρους που έβγαιναν βόλτες. Είχε και τη λίμνη και τα βουνά όπως πάντα.

Τέλος πάντων, όλον αυτόν τον καιρό είχα πάρα πολλά να γράψω στο μπλόγκ όμως προείχαν άλλα πράγματα. Ελπίζω να μην βαρεθήκατε. Αυτή τη στιγμή είμαι στη Νέα Υόρκη. Οι καλοί μου οι γονείς έκλεισαν 20 χρόνια γάμου. Δεν θα κάνω πλήρες πόστ γι'αυτά που είδα και βλέπω και θα δώ εδώ, ακόμα, γιατί δεν έχω χρόνο, όμως ηθελα να δώσω ένα σημείο ζωής και να σας προιδεάσω για μερικά απο τα πράγματα για τα οποία θέλω να γράψω όταν έχω χρόνο:

-το έπος του Γκιλγκαμές. Πόσο μπροστά ήταν οι προιστορικοί μεσοποτάμιοι.
-Νέες μουσικές που μου κίνησαν το ενδιαφέρον
-ένα βιβλιο που διαβάζω (marco tabet, ''la terrifiante beauté de la beauté'')
-Νέες αρχιτεκτονικές που μου κίνησαν το ενδιαφέρον
-Ολλανδία
-Νέα Υόρκη
-MoMA

Παρακαλώ, λίγη ακόμα υπομονή.

22.3.09

Den Haag

Αυτή τη στιγμή βρίσκομαι στην Ολλανδια. Μέχρι χθές ήμουν Αμστερνταμ και σήμερα έφτασα Χάγη. Θα συμμετάσχω στο WorldMUN, το μεγαλύτερο συμβούλιο νέων του κόσμου. Έχω πολλά να πώ απο την εμπειρία μου εδω πέρα, αλλά θα τα μαζέψω και θα σας τα μεταφέρω όταν γυρίσω, στις 30 μαρτίου.

Χαιρετισμοί.

13.3.09

Μακεδονία.

παρά την δαμόκλειο σπάθη του τραμπούκου, που στοιχηματίζω οτι θα φρίξει με αυτά που θα πώ, έχω πολύ όρεξη να δατυπώσω τις απόψεις μου για τη μακεδονία. Κι ας μου πέσει η σπάθη στο κεφάλι.

Ας εξετάσουμε το θέμα γεωγραφικά. Μακεδονία, στο Larousse ορίζεται η περιοχή που καλύπτουν οι κοιλάδες του αλιάκμονα, του vardar (αξιού) και του struma (στρυμόνα). Ο αλιάκμονας βρίσκεται κατα το 80% σε ελληνικό έδαφος και κατα 20% σε αλβανικό. Ο vardar ή αξιός, πηγάζει στη σερβία, διασχίζει το ανώνυμο κράτος (μέχρι να σας παραθέσω την άποψή μου θα χρησιμοποιώ το κωδικό όνομα τουρσί) και καταλήγει στο Αιγαίο. Ο struma ή στρυμόνας, πηγάζει στην βουλγαρία και εκβάλει στο Αιγαίο. Άρα, ο έγκυρος και κοινώς αποδεκτός γεωγραφικός ορισμός της μακεδονίας, ειναι ενα μικρό κομματι σερβίας και αλβανίας, ένα κομμάτι Βουλγαρίας, σχεδόν όλη η επικράτεια του τουρσιού, και η περιοχή που εμείς οι έλληνες αποκαλούμε μακεδονία χωρίς γεωγραφικό προσδιορισμό.

Ένα το κρατούμενο, το τουρσί όντως ανήκει στη γεωγραφική Μακεδονία.

Εκεί που το όλο πράγμα έρχεται και δένει είναι η Ιστορία. Οι "πατριώτες" (φίλε αποστολίδη είσαι τέτοιος?) λένε, εν μέρει σωστά, οτι οι τουρσιανοί είναι σλάβοι δεν έχουν καμία σχέση με το μέγα αλέξανδρο κτλ. Απο κεί και πέρα όμως, λαμβάνουν ως δεδομένο οτι ο μέγας αλέξανδρος "ανήκει" στην ελλάδα. Ας απαντήσω σε αυτό.

Κάθε κράτος έχει τον ιδρυτικό του μύθο, πράγμα ευρέως (και ουχί ευραίος φίλε αποστολίδη, μην τρομάζεις) γνωστό και αποδεκτό. Κατά τη γνώμη μου, καλώς η κακώς το να συνδέουμε την σημερινή Ελλάδα με τους αρχαίους Έλληνες φυλετικά, είναι σαν να συνδέουμε τις Η.Π.Α. με τους ινδιάνους. Ζούμε εκεί που έτυχε να αναπτυχθούν, και ενδεχομένως κάποιοι απο εμάς να έχουν κάποιες ρίζες τέτοιες, όμως στην περιοχή έγιναν τόσες μετακινήσεις και προσμίξεις πλυθησμών που δεν μπορούμε να βγάλουμε φυλετική άκρη χωρίς να υπεραπλουστεύσουμε. Είμαστε ενα δικό μας πράγμα και αυτό δεν είπε κανεις οτι είναι κακο. Ως εκ τούτου, ο φυλετικός δεσμός αποτελεί κατα την άποψή μου έναν ξεπερασμένο ιδρυτικό μύθο, που σιγά σιγά πρέπει να σβήσει. Απο κει και πέρα, μακάρι να εππηρεαζόμασταν πολιτισμικά απο τους αρχαίους έλληνες. Όμως έτσι οπως βλέπω εγώ τα πράγματα, είμαστε τόσο μακριά πολιτισμικά απο τους αρχαίους έλληνες όσο και ο υπόλοιπος κόσμος. Ναί ,υπάρχει ο δεσμός της γλώσσας, όμως η γλώσσα μας έχει εν τέλει τόσο αλλάξει, που με τα ίδια χρόνια αρχαίων ελληνικών με τους υπόλοιπους ευρωπαίους (6) ξέρουμε τα ίδια και λιγότερα αρχαία απο αυτούς. Αυτό το διαπίστωσα με μεγάλη έκπληξη εδώ στην Ελβετία.

Εν τέλει βέβαια, ο κάθε λαός, όπως και οι τουρσιανοί, έχει δικαίωμα να εμπνευστεί απο έναν πολιτισμό όπως ο αρχαιοελληνικός. Αυτό απλά που νομίζω είναι οτι πρέπει να παραμένει ανοιχτός σε ο,τι στοιχείο μπορεί να του φανεί ενδιαφέρον, απο τον κινέζικο πολιτισμό μέχρι τον πολιτισμό των ίνκας. Επιπρόσθετα, 12 χρόνια στο σχολείο, ακούσαμε κριτική για ΟΛΟΥΣ τους πολιτισμούς, και για όλους τους πολιτισμούς έγινε η διαδικασία "τι κρατάμε απο αυτούς, τι ήταν προχωρημένο και τι όχι", φυσικά, naturelement, natürlich, naturally, εκτός απ' τους "προγόνους μας".

Εδώ να πώ οτι οι αρχαίοι έλληνες δεν θεωρούσαν τους μακεδόνες έλληνες. Αυτό υπάρχει μέχρι και στα βιβλία ιστορίας (τα πατριωτικά, όχι το σιωνιστικό, πληρωμένο, διεθνιστικό και τα λοιπά και τα λοιπά βιβλίο της ρεπούση), όπου παρατίθεται το τέχνασμα του (μεγάλου?) αλεξάνδρου, ο οποίος έφήυρε ολόκληρη ψέυτικη όπως λέει το βιβλίο ιστορία με σκοπό να πείσει τους άλλους οτι ήταν έλληνας και να μπορέσει να συμμετάσχει στους Ολυμπιακούς Αγώνες, που ώς γνωστόν ήταν κλειστοί στα άλλα φύλα.

Δεύτερο κρατούμενο, οι τουρσιανοί δεν είναι "απόγονοι του μ. αλεξάνδρου" αλλά τελικά ποιός είναι?

Με τις 2 τοποθετήσεις στο μυαλό, ιστορική και γεωγραφική, και έχοντας βάλει ωραία μουσική για να συγκεντρωθώ, να περάσω στο δια ταύτα. Το οτι δεν δέχομαι τον απο δώ "πατριωτισμό" δεν πάει να πεί οτι δέχομαι τον απο κεί. Αυτό είναι και το λεπτό σημείο του θέματος. Με το να δεχτεί κανείς το τουρσί να λέγεται μακεδονία, κάνει τον Γκρουέφσκι και τους απο κεί πατριώτες δια βίου κυβέρνηση.
Εν τέλει όσο παραλογίζονται αυτοί άλλο τόσο παραλογιζόμαστε κι εμείς. Αυτοί μιλάνε για μακεδονική μειονότητα ( η οποία αν την μετονομάσουμε με το πιο ακριβές "σλαβικος πλυθησμός της νότιας μακεδονίας" ηπήρξε και όντως ξεριζώθηκε) εμείς μιλάμε για βόρεια ήπειρο (και εκεί υπήρξε θέμα, δεν το αρνούμαι) , "να πάρουμε τα σκόπια, να πάρουμε τα Σόφια, να πάρουμε και το Αμστερνταμ" (και βόρεια των συνόρων υπηρξε θέμα δεν το αρνούμαι), να πάρουμε τη Μπόλη και την αγιασοφια ακόμα και την τραπεζούντα και τον πόντο.


Λοιπόν αυτό που πιστεύω (ταραραραραραμ) είναι σχετικά μπλεγμένο. Αναγνωρίζω το διακαίωμα του τουρσίου, όχι να λέγεται μακεδονία, αλλά να ονομάζεται όπως θέλει βρέ αδελφέ τουρσί, δυτική κίνα ή μακεδονία. Δεν είναι δουλειά μας να παρεμβαίνουμε σε αυτό, και ποιοί είμαστε εμείς που κατέχουμε την ιστορική αλήθεια και θα τους επαναφέρουμε στην τάξη. Αν θέλουν να έχουν ένα ψέυτικο όνομα (που γεωγραφικά δεν είναι τελικά και τόσο ψέυτικο) ας το έχουν, δεν είναι δουλειά της ελλάδας. Αυτό που αντίθετα είναι δουλειά της ελλάδας είναι να είναι ώριμη και να μην απαντάει στον αλυτρωτισμό με αλυτρωτισμό. Να μην ξεχνάμε οτι η ελλάδα είναι το "ωριμότερο" (ας γελάσω) και οικονομικά ισχυρότερο, κράτος της Ε.Ε., και όχι η μακεδονία. Αν η ελλάδα δεν είχε το "πατριωτικό κίνημα", αυτή τη στιγμή η μακεδονία θα λεγόταν "Βόρεια μακεδονία" (πρόταση 1992) και όλοι θα ήταν ευχαριστημένοι. Μάλιστα το όνομα θα επικοινωνούσε και πλήρως με την γεωγραφική πραγματικότητα.Τον απο κεί πατριωτισμό τον έσπειρε ο απο δώ. Αν ήταν στο χέρι μου πάντως, αυτό το όνομα θα επέλεγα, όμως απο σεβασμό στην ελευθερία δεν θέλω να πώ, "θέλω το δίπλα κράτος να λέγεται ετσι".

Τέλος πάντων δεν βγάζετε και πολύ άκρη. Να συνοψίσω αυτά που δεν πιστεύω και αυτά που πιστεύω σε ένα προσωπικό μακεδονικό μανιφέστο. Μετά τραμπούκε είσαι ελεύθερος να αρχίσεις τις μπούφλες.

ΔΕΝ πιστεύω:

-στο φυλετικό δεσμό της Ελλάδας ή της Μακεδονίας με Αρχαίους Έλληνες ή Μέγα Αλέξανδρο-φονιά των λαών
-στην κυριότητα της "μακεδονίας" απο κάποιον
-σε οποιαδήποτε αλλαγή των συνόρων
-σε οποιαδήποτε εξέλιξη που θα οδηγήσει σε βία, σε ανθρώπους να χάνουν τα σπίτια τους και γενικώς σε "παράπλευρες απώλειες"
-σε οποιαδήποτε θεωρία φυλετικής καθαρότητας η ακόμα και προέλευσης

πιστεύω:

-οτι κάθε χώρα και λαός έχει δικαίωμα να λέγεται όπως θέλει και να εμπνέεται απο όποιον πολιτισμό θέλει όσο δεν παραβιάζει το ίδιο ή άλλο δικαίωμα του δίπλα. (αυτή δεν είναι πλήρως η περίπτωση των σκοπίων και αυτός είναι ο λόγος που η απάντηση μου είναι τοσο μπερδεμμένη και εν τέλει ηλίθια)
-οτι η μακεδονία, όπως και όλα τα βαλκάνια έζησαν συνεχείς ανταλλαγές και προσμίξεις πλυθησμών, που δεν πρόσφεραν τίποτα σε κανέναν, αλλά συνεχίζουν να προκαλούν τις σημερινές διαμάχες.
-οτι η γεωγραφική περιοχή της μακεδονίας, όπως και κάθε περιοχή του κόσμου δεν ανήκει σε κανεναν, αλλά στα ανθρώπινα δικαιώματα όλων των κατοίκων της (αυτό μάλλον θέλει εξήγηση αλλά τέσπα laisse tomber)
-οτι
-οτι
-οτι
...


βασικά δύσκολο να μαζέψω αυτά που πιστεύω...γενικά δύσκολο να γράψει κανεις άρθρο για αυτο το θέμα. Γαμώτο.

Θα επανέλθω.










9.3.09

Μικρή παράκληση

Αυτό είναι ένα προσωπικό μύνημα. Άβα, είμαι πολύ περήφανος που όπως ''ενημερώθηκα'' διαβάζεις το μπλόγκ μου, και σε παρακαλώ να κάνεις σχόλια à volonté! Αυτό. Οι υπόλοιποι αναγνώστες με συγχωρείτε γι'αυτό το αδιάφορο entr'acte.

Mιάς και είπα entr'acte ας κάνω αυτό το πόστ ενδιαφέρον. Ειλικρινά, πάω για το πιό ενδιαφέρον πόστ μου μέχρι τώρα, και η ιδέα μου ήρθε λέγοντας Entr'acte παραπάνω. Είμαι ΕΝΘΟΥΣΙΑΣΜΕΝΟΣ. Λοιπόν ακούστε κάτι ενδιαφέρον.

Εntr'acte ονομάζεται μία ταινία, απο τισ πρώτες που έγιναν ποτέ, το 1924, που βρίσκεται μπροστά ακόμα και για τα δεδομένα της δικής μας εποχής. Το σενάριο είναι του Françis Picabia, ενός Γάλλου καλλιτέχνη, εππηρεασμένου απο το κίνημα ντάντα και με πρωτοποριακότατεςιδέες. Η ταινία πραγματοποιήθηκε με τη βοήθεια του Réné Clair, πρωτοπόρου της κινούμενης εικόνας, ενώ η μουσική γράφτηκε απο τον λίαν διάσημο Eric Satie (βλέπε gymnopédie). Η υπόθεση είναι 100% ανύπαρκτη, ενώ το σουρεαλιστικό στοιχείο πολύ πολύ δυνατό. Πρόκεται περί έργου σοκαριστικού μέχρι και σήμερα για τον απαίδευτο ακροατή, γεγονός ενδεικτικό της πρωτοπορίας των ανθρώπων αυτών. Όπως διαβάζετε οι γαλλομαθείς, η ταινία παίχτηκε στο διάλειμμα (εξ'ου και το όνομα entr'acte) μίας παράστασης μπαλέτου του Satie. Η μουσική που ακούγεται στην μόνη εκδοχή που βρήκα, δεν είναι η αυθεντική. Να σημειώσω οτι στην ταινία εμφανίζεται ο ΣΠΟΥΔΑΙΟΤΑΤΟΣ Marcel Duchamp, σπουδαίος στο σκάκι και στην τέχνη.Γι'αυτόν θα μιλήσουμε παρακάτω.





Το σινέμα όμως, που εδώ το είδατε (?) στο πρώιμο στάδιό του δεν ξεκίνησε απο κει. Η πρώτη ταινία, έγινε απο τους αδελφούς lumière λίγα χρόνια πρίν, το 1895. Οι συμπαθητικοί αυτοί τυπούληδες πειραματίστικαν και αυτοί σε ένα επίπεδο υπερρεαλιστικό, ομως όχι εξ'ίσου καλλιτεχνικό. Δείτε μερική απο τη δουλειά τους.Σχετικά με το πρώτο φίλμ αξίζει να αναφέρω ένα ανέκδοτο. Στην πρώτη προβολή, στη χαρακτηριστική πρώτη σκηνή με την άφιξη του τραίνου, το κοινό έτρεξε να βγεί απο την αίθουσα γιατί νόμιζε πως υπήρχε πραγματικό τραίνο που ερχόταν καταπάνω του. Φυσικά στα έργα αυτά δεν υπήρχε ήχος, ούτε μουσική.







Για να μη γίνω εξαντλητικός, άλλες πολύ πολύ πολύ ενδιαφέρουσες προσπάθειες με την κινούμενη εικόνα ήταν αυτές των ντάντα, όπως του Man Ray αλλά και του (θεού) Marcel Duchamp. Ο πρώτος, πιο γνωστός για τις φωτογραφίες του, πειραματίστικε πολύ με τις τεχνικές κινούμενης εικόνας, ενώ πιο σπουδαίο έργο του είναι το ''La retour à la raison'' (επιστροφή στη λογική) με το οποίο δοκίμασε διάφορα πράγματα. Ακούμπησε αντικείμενα πάνω στο κινηματογραφικό φίλμ και το άφησε στο φώς (καρφιά-κουμπιά) ή έβαλε στην ταινία καρέ που περνάνε τόσο γρήγορα, ώστε να μην τα αιχμαλωτίζει το ανθρώπινο μάτι. Έτσι, ενώ ο ίδιος εμφανίζεται στην ταινία, πρόκεται περί ενός καρέ που δεν βλέπουμε.

Marcel Duchamp, ή Rrose Sélavy (rose c'est la vie, ρόζ είναι η ζωή) όπως έιναι το γυναικείο alter ego του. Τι να πεί κανείς γι'αυτόν, που τον θαυμάζουν δύο κόσμοι, ο σκακιστικός και ο καλλιτεχνικός. Έφερε την επανάσταση σε όλα τα πεδία, με αποκορύφωμα την εφεύρεση του ready-made. Τέλος πάντων ενδιαφέρθηκε πολύ για την κινούμενη εικόνα και παρήγαγε το anémic-cinéma.

Τέλος, δύο άλλοι Dada που ενδιαφέρθηκαν για την κινούμενη εικόνα ήταν ο Hans Richter με το Rhythmus 21 και ο Fernand Légér, που έφτιαξε το ''Ballet mechanique'', την πρώτη ταινία χωρίς σενάριο.

Αν έχετε χρόνο, δείτε...








Καλά παραπάνω υπερέβαλα όταν έλεγα οτι το πόστ είναι ενδιαφέρον... απλά εμένα αυτή η εποχή με ενθουσιάζει παρα παρα πολύ. Σκεφτείτε οτι βρισκόμαστε 1900 με 1920. Και οι άνθρωποι έκαναν ΑΥΤΑ...και την ίδια στιγμή, πόσα άλλα φυσικά. Ουαου.

Χαιρετίσματα. Άβα ευχαριστώ που με ενέπνευσες γι'αυτό το ποστ χεχε

8.3.09

Ραχμάνινοφ

νομίζω οτι ήρθε η ώρα να αφιερώσω ένα πόστ στον Σεργκέι.

Δεν θα πώ πολλά σε σχέση με αυτόν αλλά θα τον ''χρησιμοποιήσω'' για έναν παραλληλισμό. Το τρίτο κοντσέρτο για πιάνο και ορχήστρα, με τις συναισθηματικές του αλλαγές, το πάθος, την ένταση, την φυσικότητα, την πηγαιότητα και την κυματιστή του ψυχοσύνθεση (ΟΥΑΟΥ) είναι το ιδανικό για να περιγράψει την Ιωάννα, γνωστή και ως μικρή. Στα πρώτα πόστ του μπλόγκ περιγράφεται μια κατάσταση που υπήρξε πριν απο ένα μήνα, η οποία αποτελούσε το πρό-τελευταίο επισόδιο μίας σχέσης που διήρκεσε ένα χρόνο και βάλε (αν και η διάρκειά της δεν μπορεί να καθοριστεί ακριβώς λόγο των διάφορων διαλειμάτων και ασάφων φάσεων). Η σχέση αυτή θέλω να πιστεύω πως έληξε οριστικά, μετά απο ένα τελευταίο επισόδιο που δεν νομίζω οτι σας ενδιαφέρει να μάθετε. Το πόστ αυτό είναι ''φόρος τιμής'' σε δύο πράγματα που αγαπώ λοιπόν, την ιωάννα και τον ραχμάνινοφ.

Εδώ, προτού βάλω τα βίντεο με τη μουσική, πρέπει να πώ οτι έχω συνείδηση του γεγονότος οτι αυτή τη στιγμή διερωτάστε ''κι εμένα τι με ενδιαφέρει?''. Η απάντηση μου είναι διπλή. Πρώτον γράφω πρώτα ό,τι μου έρχεται στο κεφάλι και μετά ο,τι σας ενδιαφέρει, δυστυχώς για εσάς. Δεύτερον, δείτε το σαν ευκαιρία να γνωρίσετε μια θεική μουσική. Νομίζω πως αξίζει τον κόπο.

Και τώρα, να σας συστήσω την ιωάννα:






το πρώτο κομμάτι του κοντσέρτο διαρκεί 17 λεπτά και ως εκ τούτου δεν μπορεί να ποσταριστεί σε ένα βίντεο.

grüezi

6.3.09

Τι είναι η πουριστική αρχιτεκτονική και γιατί πιστεύω σε αυτήν

Καθαρά αρχιτεκτονικό πόστ το σημερινό.

Αφού δεν μπορώ να ταυτιστώ με καμία θρησκεία (και φυσικά ούτε με την ευραική φίλε τραμπούκε) αυτές τις μέρες εξετάζω την ιδέα να ιδρύσω τη δική μου, κομμένη και ραμμένη στα μέτρα μου. Η δική μου θρησκεία θα έχει αρχιτεκτονικό περιεχόμενο. Θα είναι πολυθεϊστική, με 5 θεούς κατα βάση. Το ποίοι είναι αυτοί θα το ανακαλύψετε σε λιγάκι, όμως πρώτα θέλω να μιλήσω για τα κριτήρια για τα οποία τους διάλεξα. Πρόκεται περί αρχιτεκτόνων, ομολωγουμένως μεγάλων, που με τα κτιριά τους μου δημιουργούν συναισθήματα που δεν μπορώ να εξηγήσω ούτε να αναλύσω.

Ξέρετε, η αρχιτεκτονική είναι μια διαδικασία άρρηκτα συνδεδεμένη με την λογική ανάλυση και την συνοχή, πράγμα που φυσικά μπορεί να γίνεται υποσυνείδητα απο τον δημιουργό ή τον άνθρωπο που έρχεται πρόσωπο με πρόσωπο με ένα έργο. Κατά τη γνώμη μου το ίδιο γίνεται και με όλες τις τέχνες, λιγότερο η περισσότερο. Απλά στην αρχιτεκτονική, το κομμάτι προφορική και ενσυνείδητη λογική ανάλυση κατέχει μεγαλύτερη σημασία απο την μουσική ας πούμε, που σχεδόν όλα γίνονται υποσυνείδητα. Δεν μπορώ να εξηγήσω πιο αναλυτικά αυτή τη λεπτή ισοπροπία που διέπει τη δημιουργία με την οποία έχω αποφασίσει να ασχοληθώ, και ήδη λατρέυω. Μπορώ να σας δείξω όμως τι με εμπνέει και μου κινεί το ενδιαφέρον και αυτό θα γίνει παρακάτω στο πόστ.

Ας περάσουμε λοιπόν στους 5 θεούς που αποτελούν και νομίζω πως θα συνεχίσουν να αποτελούν τη μυστήρια, υποσυνείδητη και συναισθηματική πυξίδα που με κατευθήνει και στη δική μου δημιουργία.

1) Luis Barragàn,

''every architecture that doesn't include serenity is a mistake'' η φράση που με κατευθύνει και αποτελεί τις 10 εντολές της θρησκείας μου σε μία. Ο αρχιτέκτονας αυτός, είναι ας πούμε ο ''εθνικός αρχιτέκτονας" του μεξικού. Παρήγαγε μόνο στη χώρα του, και αυτός είναι ο μοναδικός λόγος που δεν έχω δεί ακόμα κτίριο του απο κοντά. Ας μιλησουν οι φωτογραφίες για το πώς πραγματοποίησε την παραπάνω φράση στα έργα του.





2) Tadao Ando,
ή αλλιώς ο θεός του μπετόν. Ιάπωνας αυτοδίδακτος αρχιτέκτονας. Ταξίδεψε 2 χρόνια σε όλο των κόσμο και έτσι έμαθε την τυπολογία της αρχιτεκτονικής, και φυσικά εμπνεύστηκε και διαμόρφωσε μια ξεχωριστότατη αρχιτεκτονική προσωπικότητα. Δείτε:







3)Alvaro Siza,

Απο την πορτογαλία. Λευκό, λευκό λευκό λευκό. Γουστάρω. μπάι δε γουέι αυτή η στέγη σε μορφή παραβολής στη φωτογραφία είναι απο μπετόν...








4) Peter Zumthor.

ελβετός αρχιτέκτονας, με πολύ λίγη δραστηριότητα λόγω της μεγάλης ενασχόλησης με κάθε έργο ξεχωριστά, και της επιλογής θεμάτων. Είναι καθηγητής στην scuola di architettura di Mendrisio στο Ticcino, πράγμα που με κάνει να θέλω να πάω για erasmus εκεί πέρα...Έχω ζήσει τρείς μέρες μέσα στο πιο διάσημο έργο του, τις θέρμες του Βάλς, και πραγματικά δεν μπορώ να σας πώ πόσο λειτουργεί η αρχιτεκτονική του, σε επίπεδο καθημερινής ζωής αλλά και τέρψης.









5) Last but not least, ο κύριος Pierre Jeanneret. α, ξέχασα έχει και ένα άλλο όνομα...

Le Corbusier.

ο Μπάχ της σύγχρονης αρχιτεκτονικής. Ήταν τόσο, τόσο, τόσο μπροστά, που έκανε κακό στη γαλλία. Όταν πέθανε, ο αρχιτεκτονικός κόσμος της γαλλίας έμεινε 30 χρόνια πίσω, αφού κανείς δεν υπήρχε ικανός να εξελίξει σκέψεις και ιδέες, αλλά όλοι είχαν μάθει να δουλεύουν πάνω σε αυτά που εισήγαγε. Θέος στο θεωρητικό έργο, αλλά και με πάμπολλα κτίρια ανά τον κόσμο. Θεωρητικά διέπρεψε επίσης, μέχρι να φτάσει στην πολεοδομία, όπου τα έκανε λίγο μπάχαλο. Ακόμα και αυτοί που δεν καταλάβατε ποτέ τίποτα απο αρχιτεκτονική, διαβάστε το βιβλίο του ''vers une architecture''. Αξίζει ως εμπειρία ρε παιδί μου. Εππηρεάζει όποιον αρχιτέκτονα βγαίνει απο σχολή αρχιτεκτονικής.

















Ιδού. Ήθελα να κάνω μία ανάλυση σχετικά με τον πουρισμό κτλ, αλλα θα βγεί πολύ μεγάλο. Κλείνω με δύο εξακριβώσεις. Κατ αρχάς πρέπει να βλέπουμε τα έργα στην εποχή τους. Ο Corbu είναι ο παλιότερος απο τους θεούς, αφου πέθανε το 1963 αν δεν κάνω λάθος. Ο Barragan πέθανε το 2003 πολύυυ γέρος, ενώ ο Siza έιναι ένας δραστήριος 80άρης. Οι άλλοι 2 είναι στα 60 κάτι.

Δεύτερον, να πώ ότι, το οτι θαυμάζω αυτούς τους αρχιτέκτονες δεν πάει να πεί οτι είναι οι μόνοι που θαυμάζω. Αν έγραφα για κάθε αρχιτέκτονα που εκτιμώ, δεν θα φτάνατε σε αυτές τις φράσεις γιατί το πόστ θα ήταν τόσο μεγάλο που θα πεθαίνατε απο γηρατειά στη μέση. Κάτι σαν τα βιβλία του Προύστ. Από την άλλη, δεν πάει να πει ούτε οτι μου αρέσουν σε αυτό το βαθμό ΟΛΑ τα έργα τους.

Ορίστε λοιπόν. Ελπίζω να το βρήκατε ενδιαφέρον. Να ξέρετε οτι με αυτό το πόστ μοιράζομαι κάτι που με παθειάζει παρα πάρα πολυ οπότε πραγματικά ενθαρρύνω τα κόμεντ πολυ περισσότερο απ ότι συνήθως!!

5.3.09

Παράξενη μουσική

Προτού μπω στο ψητό του πόστ, οφείλω να καλωσορίσω τον πρώτο μου ταμπούκο. Από σήμερα έχω και εγώ κατοικίδιο.

Μικρή ενημέρωση, χθές ήταν το πάρτυ της αρχιτεκτονικής, και ήταν απλά γαμάτο.

Το θέμα του σημερινού πόστ είναι κάποιες μουσικές που ανακάλυψα και μου έκαναν εντύπωση τον τελευταίο καιρό. Να σας προειδοποιήσω οτι έχω γίνει αρκετά ηλεκτρονικός τύπος.

Πρώτον οι Larytta. Δίδυμο ηλεκτρονικής μουσικής απο τη Λωζάννη, ανερχόμενοι, με πειραματικό και ας πούμε μίνιμαλ ήχο. Δεν μπορώ να πώ πράγματα για τη μουσική οπότε σας αφήνω μερικά βίντεο, το σάιτ και το myspace τους για να δείτε μόνοι σας.




http://www.myspace.com/larytta και άλλο σάιτ δεν έχουν. Οι larytta έπαιξαν στο πάρτυ της σχολής, μέσα σε μία έκθεση ντιζάιν. Εξαιρετικό.

Φινλανδική μουσική. Αυτή η αν μή τι άλλο ξεχωριστή χώρα παράγει αν μη τι άλλο ξεχωριστή μουσική. Δύο δείγματα που μου αρέσουν παρα πολύ, η paavoharju και οι islaja.




www.myspace.com/paavoharju , www.myspace.com/iissllaajjaa

Oι consor, πειραματική μουσική χωρίς στίχους. Πιο πολύ ήχοι παρά μουσική κατα βάση. Πολύ ενδιαφέρον όμως, σας το συνιστώ. Δυστυχώς δεν βρήκα κάτι δικό τους στο youtube όμως έχουν ένα πολύ ωραίο σάιτ στο οποίο μπορούμε να ακούσουμε και να κατεβάσουμε όλη τους τη μουσική. http://www.consor.info/consor.html
και diy λοιπόν το project.

Τέλος (για τώρα) οι mono. instrumental σχήμα απο την ιαπωνία (όπου γίνονται άπειρα ενδιαφέροντα πράγματα διάολε), πολύ πιο γνωστό απο τα υπόλοιπα βέβαια. Και σαφώς λιγότερο πειραματικό και χαώδες ως ήχος. Παρ'όλα αυτά εξ'ίσου ζέν.




http://www.myspace.com/monojp και www.mono-jpn.com

αυτά για σήμερα παίδες. Να διαβάζετε τα μαθήματα σας.

Υ.Γ: ένα μικρό μπόνους:



αν δεν ξέρετε ποιός είναι ο keith jarrett (και γιατί όταν παίζει κάνει σαν καραγκιόζης) πείτε μου να κάνω πόστ.

1.3.09

Colourful Radio

Στην Ελλάδα, ακούμε village fm, kiss fm, radio dee jay, άντε και κάνα Red, μέχρι να αποκτήσουμε κρίση και επαφή με τον κόσμο. Τότε περνάμε στον Κόσμο, στον εν λευκώ, στο κόκκινο για τους αριστερούς και στο μελωδία για τους εντεχνάδες. Για μένα βάλτε και το τρίτο πρόγραμμα. Οι περισσότεροι απλά συνεχίζουν να ακούνε πόπ σταθμούς ΤΗΣ ΛΑΣΠΗΣ βέβαια.

Το θέμα μου σήμερα, είναι ο σταθμός που ακούν όλοι (όμως πραγματικά ΟΛΟΙ) οι νέοι στην γαλλόφωνη ελβετία. Λέγεται couleur 3. Ήδη το όνομα είναι πιο ενδιαφέρον απο ¨φιλί εφεμ¨. Ξέρω πολύ καλά οτι θα μου πείτε πως το ράσο δεν κάνει τον παπά, όμως ακούστε ποιός είναι ο παπάς. Ο couleur 3 είναι ο,τι πιό ενδιαφέρον έχω ακούσει σα ραδιόφωνο. Έχει ενα μεγάλο χιουμοριστικό κομμάτι, με τους πιο ταλαντούχους κομικούς να κάνουν κοφτερή πολιτική σάτιρα και να πελεκάνε κυριολεκτικά την ακροδεξιά, το συντηριτισμό κτλ, διενεργώντας, πάντα με υπεύθυνο, ρεαλιστικό, αστείο και όχι προσυλητιστικό ή προπαγανδιστικό τρόπο, σοβαρή πολιτική κριτική. Επίσης φιλοξενεί εκπομπές σχετικά με την indie μουσική σκήνη, όπου παρουσιάζονται δωρεάν, μουσικοί που κανονικά δεν θα είχαν δίοδο στο κοινό αλλά και ήχοι απο όλο τον κόσμο. Η μουσική που πέζεται είναι πολλών ειδών, απο trip hop και electronica μέχρι reggae, ska, rocksteady και φυσικά hip hop. Το κλίμα είναι πάντα ευχάριστο και ανάλαφρο, όμως όχι αδιάφορο, με συνείδηση των προβλημάτων του πλανήτη και της ανθρωπότητας. Αν προσθέσουμε και οτι η πρωτοβουλία είναι δημόσια και άρα 100% ελεύθερη απο διαφημήσεις,διαμορφώνεται η εικόνα του ραδιοφώνου του ονείρου.

Η ελληνική νεολαία ακούει τα σκατά. Η ελβετική ακούει couleur 3.

Άν θέλετε να ακούσετε και εσείς, μπορειτε να πάτε www.couleur3.ch


Ακούσατε? η αυστριακή ακροδεξιά κέρδισε τοπικές εκλογές. μπρρρρρ.
Καλά αν αρχίσω να εξετάζω την επικαιρότητα βασικά. Θα γεμήσω 6 πόστ και θα πάθουμε όλοι κατάθλιψη.

Πήγα στουτγάρδη ταξίδι με τη σχολή. Δεν ήμουν καθόλου καλά, και ως εκ τούτου δεν τρελάθηκα απο ευχαρίστηση. Είναι μια πόλη πάρα πάρα πολυ καταθλιπτική. Μεγάλη αλλά μικρή, χωρίς κάτι να απορροφά την ενέργεια και να προσελκύει το μάτι. Με μεγάλο πρόβλημα κλίμακας και μπερδεμμένη πολεοδομία. Γενικά μία πόλη που σε κάνει να αναρωτιέσαι ¨γιατί ζώ?¨. Είδαμε κάποιες ωραίες αρχιτεκτονικές παρ όλα αυτά. Δείτε:















Αυτά. Φιλάκια φίλοι.