Είναι ο καιρός των επιστροφών των διάφορων ,χαμένων στη δουλειά της αρχής της χρονιάς , μπλόγκερς, γι'αυτό είπα να επιστρέψω κ εγώ.
Ο λόγος για τον οποίο πάει καιρός που δεν έχω κάνει πόστ είναι απλά γιατι δεν είχα κάτι το τρομερό να γράψω. Πιστέυω οτι έχω αλλάξει απο τότε που ξεκίνησε το μπλόγκ, και αυτός είναι ο λόγος που δεν νοιώθω ποιά τόση ανάγκη να μοιραστώ τις διάφορες αναλύσεις μου. Δεν έχω τόση κάψα πιά να δείξω οτι σκέφτομαι, οτι ψάχνω και τα λοιπά, αν κάποιος είναι να το δεί θα το δεί.
Παρ'όλα αυτά είχα την όρεξη σήμερα να κάνω ένα πόστ, έτσι για το γαμώτο. Για τι θα μιλήσω? δεν ξέρω, μπορεί και για τίποτα. Είναι πιθανό το κύριο θέμα του πόστ να ήταν το γιατί δεν έγραφα γι΄αυτή την περίοδο, θέμα που ήδη εξάντλησα. Τέλος πάντων.
Ένα πρώτο θέμα για το οποίο θέλω να μιλήσω, είναι οι minilogue βασικά. Πρόκεται για ένα σχήμα techno-minimal απο τη Σουηδία, το οποίο βρίσκεται πολύ στα αυτιά μου τον τελευταίο καιρό. Αναρωτιόμουν αρκετά με διάφορους άλλους αμπελοφιλόσοφους, γιατί μας αρέσει η ηλεκτρονική μουσική, και μάλιστα συγκεκριμένα στύλ. Είναι ένα θέμα που έχω ξαναθίξει, αλλά χωρίς κάποια ''απάντηση'' σε αυτό το ερώτημα...Τότε βρισκόμουν ακόμα στο στάδιο της ανακάλυψης, και δεν με ένοιαζε και πολύ αυτός ο προβληματισμός.
Τέλος πάντων η απάντηση που δώσαμε, πάντα στο επίπεδο της αμπελοφιλοσοφίας φυσικά, είναι οτι η ηλεκτρονική μουσική σου κινεί μια ενδόμυχη περιέργεια. Όταν ο ήχος είναι αρκετά ''αγνός'' μα την ίδια στιγμή αρκετά πρωτόγνωρος, η αντίδρασή σου είναι κάπως ενστινκτώδης. (προσοχή: ωραίες λέξεις) Υπάρχει μια όσμωση ατόμου-ήχου που, απο τα μουσικά ήδη για τα οποία έχω ενδιαφερθεί, μόνο η ηλεκτρονική μουσική και η κλασσική μουσική μπορούν να πετύχουν. Μία σχέση χωρίς κάποιο άλλο συναίσθημα στη μέση, πρώτου βαθμού ας πούμε. Δεν είναι τυχαίο δέ οτι τα ναρκωτικά είναι αλληλένδετα με την ηλεκτρονική μουσική, αφου και η ίδια έχει την ''δράση'' ενός ναρκωτικού. Πάρτε extasy μία φορά και θα καταλάβετε. (όχι μαμά, δεν το έκανα εγώ αυτό, μην ανυσηχείς.)
Αμπελοφιλοσοφίας συνέχεια. Εδώ στην Ελβετία, στις 29 Νοεμβρίου ψηφίζουν για ένα σωρό φλέγοντα θέματα. Δημοψήφισμα φυσικά, 4 φορές το χρόνο. Όπως έχω ξανα αναλύσει ενδεχομένως, για να πάει κάτι σε δημοψήφισμα στην Ελβετία, χρειάζονται 100.000 υπογραφές, και με αυτό τον τρόπο, αυτή τη φορά, οι φασίστες πέρασαν ένα δημοψήφισμα για την απαγόρευση των μιναρέδων. Φυσικά, το μέτρο δεν θα περάσει μάλλον, ευτυχώς, αλλά ακούστε τι συνέβη:
Το ακροδεξιό κόμμα που στηρίζει την πρωτοβουλία, (ναι, αυτό που έιχε και την αφίσα με τα προβατάκια), έβγαλε αυτή την αφίσα, η οπόια απαγορεύτηκε
και έτσι, αναρτήθηκε αυτή η αφίσα:
censure: raison de plus de dire oui: ''λογοκρισία, ένας ακόμα λόγος για να ψηφίσετε ναι'',
Φυσικά, οι μάγκες αυτοί έχουν παίξει το παιχνίδι πολλές φορές. Κάνουν πολύ προβοκατόρικες αφίσες, ελπίζοντας στην απαγόρευσή τους, ώστε να μπορούν να φωνάζουν. (αν ήμασταν στην Ελλάδα η φυσική συνέχεια της φράσης θα ήταν: ''στα κανάλια'', όμως εδώ οχι χαχα). Ευτυχώς η συντηρητική αλλά ώριμη ελβετική κοινωνία, τους έχει μάθει και δεν τους δίνει σημασία, όμως η όλη ιστορία μου έβαλε κάτι στο μυαλό. Ο.κ. δε γουστάρουμε την ακροδεξιά, είναι πολλές φορές μισάνθρωπη κι επικίνδυνη, όμως δεν χρησιμεύει σε τίποτα να τους εξαλείφει κανείς με τη βία. Το να τους σπάσεις το κεφάλι, μπορεί να είναι (τραβηγμένα) λογικό μερικές φορές, αλλά δεν βοηθάει σε τίποτα, ίσα ίσα, θα δημιουργήσει καινούριους καραφλούς. Το να απαγορεύεται η αφίσα, μόνο δημοσιότητα θα τους δώσει. Όσο η εκπαίδευση και η κοινωνία παραμένουν οι ίδιες, τα εχέγγυα θα υπάρχουν για την παραγωγή καραφλών. Δεν πάτε να σπάτε κεφάλια οι αντιφα...
Ένας τίτλος για την προηγούμενη παράγραφο θα μπορούσε να είναι: ''πόσα κλισέ μπορουν να συγκεντρωθούν σε μία φράση?'', γι' αυτό το κόβω εδώ.
Κάπου εδώ τελειώνει και η όρεξή μου για πόστ αυτό το πρωινό, το αφήνω σε σας να ευχηθείτε η να απευχηθείτε να έχω ξανά τέτοια όρεξη σύντομα!
Χαιρετίσματα.
