Τι είναι αυτός ο παράξενος τίτλος; Dai είναι το ιταλικό ανάλογο του ''αντε'' όμως με πιο πλούσια έννοια, όπως το αντιλαμβάνομαι απο τους ιταλούς φίλους μου εδω πέρα. Για μένα η ισοδύναμη έκφραση είναι πιο πολύ ''αν είναι δυνατόν'', αν το λές αρνητικά ή ''πάμε'' αν το λές θετικά. Στην προκειμένη περίπτωση το λέω αρνητικά...
Αν έιναι δυνατόν.
Όπως ξέρετε σίγουρα την προηγούμενη εβδομάδα ήταν οι φοιτητικές εκλογές. Φυσικά όπως κάθε χρονιά η νοθεία έδωσε και πήρε, η ΔΑΠ δεν αναγνωρίζει τα αποτελέσματα της ΠΑΣΠ και τούμπαλιν, ενώ ανέβηκε σχετικά η αριστερά. Όμως, αυτό που με σόκαρε, και εξού τα ''DAI'', ''αν είναι δυνατόν'' κλπ, είναι οτι σε ΚΑΘΕ περίπτωση, και τα αποτελέσματα της ΠΑΣΠ να δεχτούμε, η ΔΑΠ είναι αυτοδύναμη και σχεδόν στα ίδια επίπεδα με πέρσι.
Μιλάμε για τη ΔΑΠ των τραμπούκων, που δεν κάνει τίποτα άλλο απο το να δίνει σημειώσεις και να οργανώνει πάρτυ. Και να νοθεύει εκλογές μεταξύ μας. Για τη ΔΑΠ που είναι η φοιτητική παράταξη της Ν.Δ., της πιο αποτυχημένης κυβέρνησης των τελευταίων 10.000 χρόνων παγκοσμίως. Ας απαριθμήσω λίγα γεγονότα: Τσιτουρίδης δύο φορές, Μαγγίνας, Καρτέλ, Ζαχόπουλος και λοιπά, Sea Diamond, Διαχείρηση ολυμπιακών ακινήτων, Πυρκαγιές και τι συνέβη μετά απο αυτές, ΟΤΕ, Γερμανός, Siemens (οκ θα δεχτώ οτι πολλοί άλλοι μπλέχτηκαν εκεί), Μακεδονία, Βατοπέδι, Εκπαίδευση, Αλέξης-Αστυνομική βία, Αντιμετώπιση των πολιτών απο την κυβέρνηση, ''Εκπαιδευτική μεταρρύθμιση'', Προπαγάνδα στα δημόσια ΜΜΕ και τώρα τελευταία, κλείσιμο της βουλής ΥΠΕΡ πρόωρα και νύχτα.
Αν υπάρχει κάποιος νεοδημοκράτης που διαβάζει το μπλόγκ μου δεν θέλω να πάρει όλα αυτά προσωπικά (είναι εξ'άλλου παντελώς ηλίθιο να παίρνουμε προσωπικά την πολιτική) .Πιθανόν αυτός να βλέπει κάτι διαφορετικά και θα με ενδιέφερε πάρα πολύ να μάθω τι... Πές μας ένα καλό που έγινε τα τελευταία 5 χρόνια που μπορούμε να πούμε, ναι, γι'αυτό ευχαριστούμε τη ΝΔ.
Οτι γράφω μέχρι εδώ το ξέρετε. Και ότι θα γράψω απο δώ και πέρα δηλαδή, δεν είναι κάποια τρομερή θεωρία, απλώς απο το μπλόγκ μου προσπαθώ να εκφράζω τις σκέψεις μου, ακόμα και αυτές είναι κάπως προφανείς, ή κλισέ.
Λοιπόν είμαι πολύ προβληματισμένος. Πολύ προβληματισμένως γιατί οι φοιτητές δεν είχαν καν την, ας πούμε, θεμελιώδη αντίληψη να πούν ''αυτοί είναι μαλάκες, πάω στους πράσινους'' , πράγμα που χαζά πράττει η κοινή γνώμη. Φυσικά αυτό είναι σχεδόν το ίδιο κατακριτέο με το να μην κάνεις τίποτα, όμως απο την πλευρά των φοιτητών, ανθρώπων θεωρητικά μορφωμένων, μου φένεται απίστευτο να μην υπάρχει ΚΑΝ αυτή η πρωτόγονη πολιτική αντίδραση.
Αντιστέκομαι με όλη μου τη δύναμη απο το να κάνω μία κατακλείδα του είδους ''οι άνθρωποι είναι βλάκες, τα πράγματα δεν πάνε καλά, πάμε κατα διαόλου'', όμως πραγματικά δεν βρίσκω κάτι έξυπνο να πώ. Είναι σίγουρο, οτι πέρα απο το κλισέ του θέματος, κάτι πραγματικά δεν πάει καθόλου καλά.
Γενικά πιστεύω οτι η ανθρωπότητα δεν έχει και πολλά ψωμιά να φάει, αν και η άποψή μου αύτη αποδυναμώθηκε όταν ήρθα στην ελβετία. Επιπλέον νοιώθω οτι η ζωή είναι πολύ μικρή για να παίρνουμε τα πράγματα πολύ στα σοβαρά. Όπως έχω ξαναγράψει πιστεύω σε μία ουτοπία, μόνο και μόνο για να την ζήσω στο μικρόκοσμο μου, και να την εφαρμόσω στις καθημερινές μου πράξεις. Όπα η ανάλυση αυτή δεν πάει κάπου, αλλάζω παράγραφο.
Τέλος πάντων καταλαβαίνετε τι νοιώθω, όμως δυστυχώς δεν έχω κάποια πρόταση να κάνω. Εκτός ενδεχομένως του προφανούς: ''αν δεν έχετε κάτι καλό να ψηφήσετε, μην ψηφίζετε το λιγότερο κακό''.
Το τελευταίο πράγμα που θέλω να μοιραστώ σε αυτό το πόστ, είναι το ρεζιλίκι του καρατζαφέρη που είδα στο youtube:
γι'αυτούς που λέγανε οτι οι έλληνες ήταν μια χαρά στις Η.Π.Α. κτλ κτλ...Επίσης ο Καρατζαφύρερ ψεύδεται όταν λέει οτι η ελλάδα είναι η χώρα με τους περισσότερους μετανάστες. Η ελλάδα απλώς δεν τους αποροφάει, δεν τους εκπαιδεύει και δεν τους δίνει άδεια παραμονής και εργασίας. Επίσης, παρά το οτι είναι η 4η χώρα με τις περισσότερες αιτήσεις ασύλου, είναι η 25 στις 27 σε αποδόσεις εθνικότητας. Δείτε τη στατιστική της Eurostat. Προσέξτε τους αριθμούς της ελβετίας, του βελγίου, της αυστρίας και του λουξεμβούργου. Και οι 3 χώρες με μικρότερο ή περίπου ίσο πλυθησμό με την Ελλάδα.
Επίσης να τσεκάρετε το jungle-report γιατί πραγματικά αξίζει.
Αυτά για σήμερα. Γεια χαρά!!
17.5.09
9.5.09
New York 2. Delirious Rem.
Η Νέα Υόρκη είναι, μάλλον κατα κοινή ομολογία, η πρωτεύουσα του 20ου αιώνα. Όμως οι πιο πολλοί δεν την ξέρουν για την ατμόσφαιρα, για το μετρό η για το ΜόΜα, αλλά για τους ΟΥΡΑΝΟΞΥΣΤΕΣ.
Και μεταξύ μας δεν έχουν και άδικο.
Η πολεοδομική μορφή της ΝΥ, δηλαδή κυρίως του Μανχάτταν, είναι κάτι το πρωτόγνωρο. Απλό εως απλοϊκό, πολύ πρακτικό και αποδοτικό, πέρα για πέρα Αμερικάνικο. Το σχέδιο αυτό είναι αποτέλεσμα της πιο γενναίας μα άγνωστης πολεοδομικής απόφασης στην ιστορία. Το 1700κάτι, οταν δεν υπήρχε ακόμα τίποτα στο Μανχάτταν παρά ένα μικρό χωριό εκεί που είναι τώρα το λιμάνι, κάποια ανώνυμη μεγαλοφυία της αρχιτεκτονικής προέβλεψε την εξέλιξη της πόλης, καθορίζοντας το σύστημα των δρόμων με τις οδούς ανατολής-δύσης και τις λεωφόρους βορά-νότου οι οποίες διασταυρώνονται για να σχηματίσουν τα blocks. Προέβλεψε ακόμα και το κενό που σήμερα είναι το central park, το οποίο βέβαια αποτελεί μία άλλη πολύ δυνατή πράξη αρχιτεκτονικής αφού σχεδιάστηκε και διαμορφώθηκε 100% τεχνητά.
Τέλος πάντων κατά τα τέλη του 19ου αιώνα, όταν ακόμα πρωτεύουσα του κόσμου ήταν το Παρίσι, το μανχάτταν είχε αρχίσει να γεμίζει ζωή, και υπήρχε ανάγκη για χώρο. Έτσι προήλθαν τα πρώτα ψηλά κτίρια (με προπομπό το flatiron και το equitable), τα οποία όμως, και θα σας εξηγήσω σε λίγο το γιατί, ανεξαρτήτως του ύψους τους δεν αποτελούν ουρανοξύστες, αλλα μπορούμε να τα αποκαλούμε ''high rise office buildings'' η τέλος πάντων υψηλά κτίρια γραφείων αλλά ουχί ουρανοξύστες. Το Empire state building, είναι τέτοιο.
Πολύ σημαντική σε αυτή τη φάση είναι η εφεύρεση ενός ευραίου κυρίου Otis, που εφήυρε το οδοντωτό σύστημα ασφαλείας του ανελκυστήρα (και όχι τον ίδιο τον ανελκυστήρα όπως θα πίστευε κανείς), πράγμα που έκανε την τεχνητή ανύψωση υποθεσή πολύ ασφαλή.
Να σημειώσω εδώ, οτι η Νέα Υόρκη ήταν μια πόλη που δεν συγκινούσε τους αρχιτέκτονες του 20ου αιώνα. Ο Le Corbusier πρότεινε να ξυρίσουμε το Μανχάτταν και να αλλάξουμε πολεοδομικό μοντέλο, ενώ ο πυρήνας της Αμερικάνικης αρχιτεκτονικής ήταν πάντα το Σικάγο.
Παρ'όλα αυτά, το 78' και εν μέσω κενής φάσης της παγκόσμιας αρχιτεκτονικής (οι μεγάλοι είχαν πεθάνει και η θεωρία είχε μείνει λίγο πολύ στάσιμη για κάποια χρόνια) ο Rem Koolhaas, πανέξυπνος νέος αρχιτέκτονας, σχετικά γνωστός απο μερικούς διαγωνισμούς, ενδιαφέρεται για το πολεοδομικό υβρίδιο ΝΥC και γράφει το βιβλίο Delirious New York, που επαναπροσδιορίζει την οπτική μας γωνία απέναντι σε αυτή την πόλη. Οι θεωρίες που διατύπωσα πιο πάνω για το πώς εξελίχθηκε η Νέα Υόρκη και το πώς τα ψηλά κτίρια δεν μπορούν να λέγονται ουρανοξύστες, είναι παρμένες απο αυτό το πάρα πολύ σπουδαίο βιβλίο.
Ο Koolhaas παθιάζεται με τον ορισμό του Ουρανοξύστη και λαμβάνει δύο παραδείγματα, το Downtown athletic center και το Waldorf Astoria hotel, που γι'αυτόν είναι Ουρανοξυστες. Πρώτα να σας δείξω τις τομές των κτιρίων:
Γιατί τα κτίρια αυτά είναι ουρανοξύστες ενώ το Empire state όχι? Το σημείο κλειδί για τον Ρέμ, άρα και για μένα, άρα και για σας, έιναι η χρήση. Η φιλοσοφία του Ουρανοξύστη είναι πολύ διαφορετική απο του απλού κτιρίου. Μέσα στον ουρανοξύστη μπορούμε να κάνουμε πολλές διαφορετικές δραστηριότητες, αρκεί να πάρουμε το ασανσέρ και απο τον όροφο οπου είναι τα γραφεία να βρεθούμε στο γυμναστήριο, Oyster bar, σινεμά, και δεν ξέρω τι.
Το ενδιαφέρον για μένα σε όλη αυτή τη θεωρία είναι να φανταστούμε τον ουρανοξύστη όχι απλά σαν στοίβα απο ορόφους, αλλά σαν κατακόρυφη σύνθεση ετερόκλητων προγραμμάτων και αρχιτεκτονικών περιβαλλόντων.
Εν τέλει, η πόλη μέσα στην πόλη δεν είναι καθόλου μακριά απο την πραγματικότητα. Ακούγεται λίγο σαν ουτοπία του Ιουλίου Βέρν, όμως δεν αμφιβάλλω οτι έχουμε και τα μέσα και τον τρόπο και ,ενδεχομένως, και το συμφέρον να την δημιουργήσουμε. Η Νέα Υόρκη απο τελεί το πρώτο βήμα, και αυτό ίσως το πιο συναρπαστικό της κομμάτι.
Εδώ, προτού κλείσω, πρέπει να μιλήσω λίγο για την σχέση της μικρής πόλης με τη μεγάλη. Ο κίνδυνος με τέτοιου είδους πρότζεκτ, είναι εκτός τον άλλων να ξεχάσουμε την σημασία του συνόλου ως πρός το άτομο. Αυτό έκανε τους πιο μεγάλους αρχιτέκτονες, ναι μεν να φαντάζονται την κάθετη πόλη, αλλά και να την φοβούνται κιόλλας. Δεν ξέρω για σας, αλλά εγώ νοιώθω αυτό το φόβο κάθε φορά που κοιτάω κάποιο ουτοπικό σχέδιο κάποιο Friedman, Le Corbusier, Niemeier η όλων των άλλων αρχιτεκτόνων που μίλησαν για το θέμα. Και θεωρώ οτι αυτός ο φόβος δεν βοηθάει το τελικό αποτέλεσμα, οπότε μάλλον πρέπει να απελευθερωθούμε απο αυτόν προτού πραγματικά βαλθούμε να δώσουμε σάρκα και οστά σε μία τέτοια πειραματική μορφή πολεοδομίας.
Η σημασία του έργου του Koolhaas αλλά και της Νέας Υόρκης ως πόλη, είναι εδώ πρωταρχική. Είναι τα πρώτα δείγματα υγιούς σχέσης της πόλης-κυττάρου (ουρανοξύστης) με την μητρόπόλη- σώμα (σύνολο):
FUCK CONTEXT
Πολύ κονσεπτολογικό αυτό το πόστ, ελπίζω να έχετε φτάσει μέχρι το τέλος. Αν όχι, δεν πειράζει, εν τέλει μόνο οι αρχιτέκτονες ασχολούνται με την αρχιτεκτονική.
Α, και ένα βίντεο που έκανε ο Χρήστος με μία φίλη του, που περιγράφει ευαίσθητα και αρχιτεκτονικά, βρίσκω, όχι μόνο το άμεσο θέμα, την οδό Τζαβέλλα και τα εξάρχεια, μα και την δική μας (άλλης κλίμακας) θάλασσα απο μπετόν. Μπράβο παιδιά!
Α και λίγη μικρή μουσική, που ακούω πολύ αυτό τον καιρο χεχε :
http://www.youtube.com/watch?v=VXa9tXcMhXQ&feature=related (auto leei den borw na to kanw embed, eleos).
Γειά και χαρά.
Και μεταξύ μας δεν έχουν και άδικο.
Η πολεοδομική μορφή της ΝΥ, δηλαδή κυρίως του Μανχάτταν, είναι κάτι το πρωτόγνωρο. Απλό εως απλοϊκό, πολύ πρακτικό και αποδοτικό, πέρα για πέρα Αμερικάνικο. Το σχέδιο αυτό είναι αποτέλεσμα της πιο γενναίας μα άγνωστης πολεοδομικής απόφασης στην ιστορία. Το 1700κάτι, οταν δεν υπήρχε ακόμα τίποτα στο Μανχάτταν παρά ένα μικρό χωριό εκεί που είναι τώρα το λιμάνι, κάποια ανώνυμη μεγαλοφυία της αρχιτεκτονικής προέβλεψε την εξέλιξη της πόλης, καθορίζοντας το σύστημα των δρόμων με τις οδούς ανατολής-δύσης και τις λεωφόρους βορά-νότου οι οποίες διασταυρώνονται για να σχηματίσουν τα blocks. Προέβλεψε ακόμα και το κενό που σήμερα είναι το central park, το οποίο βέβαια αποτελεί μία άλλη πολύ δυνατή πράξη αρχιτεκτονικής αφού σχεδιάστηκε και διαμορφώθηκε 100% τεχνητά.
Τέλος πάντων κατά τα τέλη του 19ου αιώνα, όταν ακόμα πρωτεύουσα του κόσμου ήταν το Παρίσι, το μανχάτταν είχε αρχίσει να γεμίζει ζωή, και υπήρχε ανάγκη για χώρο. Έτσι προήλθαν τα πρώτα ψηλά κτίρια (με προπομπό το flatiron και το equitable), τα οποία όμως, και θα σας εξηγήσω σε λίγο το γιατί, ανεξαρτήτως του ύψους τους δεν αποτελούν ουρανοξύστες, αλλα μπορούμε να τα αποκαλούμε ''high rise office buildings'' η τέλος πάντων υψηλά κτίρια γραφείων αλλά ουχί ουρανοξύστες. Το Empire state building, είναι τέτοιο.
Πολύ σημαντική σε αυτή τη φάση είναι η εφεύρεση ενός ευραίου κυρίου Otis, που εφήυρε το οδοντωτό σύστημα ασφαλείας του ανελκυστήρα (και όχι τον ίδιο τον ανελκυστήρα όπως θα πίστευε κανείς), πράγμα που έκανε την τεχνητή ανύψωση υποθεσή πολύ ασφαλή.
Να σημειώσω εδώ, οτι η Νέα Υόρκη ήταν μια πόλη που δεν συγκινούσε τους αρχιτέκτονες του 20ου αιώνα. Ο Le Corbusier πρότεινε να ξυρίσουμε το Μανχάτταν και να αλλάξουμε πολεοδομικό μοντέλο, ενώ ο πυρήνας της Αμερικάνικης αρχιτεκτονικής ήταν πάντα το Σικάγο.
Παρ'όλα αυτά, το 78' και εν μέσω κενής φάσης της παγκόσμιας αρχιτεκτονικής (οι μεγάλοι είχαν πεθάνει και η θεωρία είχε μείνει λίγο πολύ στάσιμη για κάποια χρόνια) ο Rem Koolhaas, πανέξυπνος νέος αρχιτέκτονας, σχετικά γνωστός απο μερικούς διαγωνισμούς, ενδιαφέρεται για το πολεοδομικό υβρίδιο ΝΥC και γράφει το βιβλίο Delirious New York, που επαναπροσδιορίζει την οπτική μας γωνία απέναντι σε αυτή την πόλη. Οι θεωρίες που διατύπωσα πιο πάνω για το πώς εξελίχθηκε η Νέα Υόρκη και το πώς τα ψηλά κτίρια δεν μπορούν να λέγονται ουρανοξύστες, είναι παρμένες απο αυτό το πάρα πολύ σπουδαίο βιβλίο.
Ο Koolhaas παθιάζεται με τον ορισμό του Ουρανοξύστη και λαμβάνει δύο παραδείγματα, το Downtown athletic center και το Waldorf Astoria hotel, που γι'αυτόν είναι Ουρανοξυστες. Πρώτα να σας δείξω τις τομές των κτιρίων:
Γιατί τα κτίρια αυτά είναι ουρανοξύστες ενώ το Empire state όχι? Το σημείο κλειδί για τον Ρέμ, άρα και για μένα, άρα και για σας, έιναι η χρήση. Η φιλοσοφία του Ουρανοξύστη είναι πολύ διαφορετική απο του απλού κτιρίου. Μέσα στον ουρανοξύστη μπορούμε να κάνουμε πολλές διαφορετικές δραστηριότητες, αρκεί να πάρουμε το ασανσέρ και απο τον όροφο οπου είναι τα γραφεία να βρεθούμε στο γυμναστήριο, Oyster bar, σινεμά, και δεν ξέρω τι.
Το ενδιαφέρον για μένα σε όλη αυτή τη θεωρία είναι να φανταστούμε τον ουρανοξύστη όχι απλά σαν στοίβα απο ορόφους, αλλά σαν κατακόρυφη σύνθεση ετερόκλητων προγραμμάτων και αρχιτεκτονικών περιβαλλόντων.
Εν τέλει, η πόλη μέσα στην πόλη δεν είναι καθόλου μακριά απο την πραγματικότητα. Ακούγεται λίγο σαν ουτοπία του Ιουλίου Βέρν, όμως δεν αμφιβάλλω οτι έχουμε και τα μέσα και τον τρόπο και ,ενδεχομένως, και το συμφέρον να την δημιουργήσουμε. Η Νέα Υόρκη απο τελεί το πρώτο βήμα, και αυτό ίσως το πιο συναρπαστικό της κομμάτι.
Εδώ, προτού κλείσω, πρέπει να μιλήσω λίγο για την σχέση της μικρής πόλης με τη μεγάλη. Ο κίνδυνος με τέτοιου είδους πρότζεκτ, είναι εκτός τον άλλων να ξεχάσουμε την σημασία του συνόλου ως πρός το άτομο. Αυτό έκανε τους πιο μεγάλους αρχιτέκτονες, ναι μεν να φαντάζονται την κάθετη πόλη, αλλά και να την φοβούνται κιόλλας. Δεν ξέρω για σας, αλλά εγώ νοιώθω αυτό το φόβο κάθε φορά που κοιτάω κάποιο ουτοπικό σχέδιο κάποιο Friedman, Le Corbusier, Niemeier η όλων των άλλων αρχιτεκτόνων που μίλησαν για το θέμα. Και θεωρώ οτι αυτός ο φόβος δεν βοηθάει το τελικό αποτέλεσμα, οπότε μάλλον πρέπει να απελευθερωθούμε απο αυτόν προτού πραγματικά βαλθούμε να δώσουμε σάρκα και οστά σε μία τέτοια πειραματική μορφή πολεοδομίας.
Η σημασία του έργου του Koolhaas αλλά και της Νέας Υόρκης ως πόλη, είναι εδώ πρωταρχική. Είναι τα πρώτα δείγματα υγιούς σχέσης της πόλης-κυττάρου (ουρανοξύστης) με την μητρόπόλη- σώμα (σύνολο):
FUCK CONTEXT
Πολύ κονσεπτολογικό αυτό το πόστ, ελπίζω να έχετε φτάσει μέχρι το τέλος. Αν όχι, δεν πειράζει, εν τέλει μόνο οι αρχιτέκτονες ασχολούνται με την αρχιτεκτονική.
Α, και ένα βίντεο που έκανε ο Χρήστος με μία φίλη του, που περιγράφει ευαίσθητα και αρχιτεκτονικά, βρίσκω, όχι μόνο το άμεσο θέμα, την οδό Τζαβέλλα και τα εξάρχεια, μα και την δική μας (άλλης κλίμακας) θάλασσα απο μπετόν. Μπράβο παιδιά!
Α και λίγη μικρή μουσική, που ακούω πολύ αυτό τον καιρο χεχε :
http://www.youtube.com/watch?v=VXa9tXcMhXQ&feature=related (auto leei den borw na to kanw embed, eleos).
Γειά και χαρά.
4.5.09
Simon
Προτού ποστάρω τη συνέχεια του προηγούμενου πόστ, που έχω στα σκαριά, συνέβη κάτι που θέλω να μοιραστώ.
Το παιδί της φωτογραφίας, είναι ο Simon και είμαστε μαζί στη σχολή. Είναι 22 χρονών και πρίν μπεί στην αρχιτεκτονική μαθήτευσε και δούλεψε ως ξυλουργός, τέχνη στην οποία έχει πολύ ταλέντο και πάθος. Ο φίλαράκος αυτός είναι πολύ ιδιαίτερο άτομο, έρχεται απο χωριό όμως έχει πολλά ενδιαφέροντα και γνώσεις, για την τέχνη, τη μουσική, την φωτογραφία και τις επιστήμες. Είναι άνθρωπος ενδιαφέρων και φιλομαθής με πολύ πάθος για την αρχιτεκτονική και τις κατασκευές. Δεν είναι αυτό που λέμε ο κοινός άνθρωπος , και η ζωή του σημαδεύτηκε απο πολλά θλιβερά γεγονότα. Έχασε τον μικρό του αδερφό στα 6 του, όταν ένα αυτοκίνητο τον πάτησε μπροστά στα μάτια του. Στην εφηβεία, έζησε την απόλυτη αππόριψη απο τα παιδιά του σχολείου του, λόγω του οτι ήταν διαφορετικός, ερχόταν απο χωριό, δεν είχε πολλά λεφτά, ωραία ρούχα και αέρα νταή. Κλείστηκε στον εαυτό του και η ψυχή του τραυματίστηκε πάρα πολύ άσχημα.
Γενικώς έχει ενα παρελθόν που τον επιβαρύνει ψυχολογικά, και το πρώτο εξάμηνο στην αρχιτεκτονική του έκανε πάρα πολύ καλό. Γνώρισε παιδιά με πολύ ανοιχτά μυαλά που τον δέχτηκαν (πρόσκαιρα όπως φάνηκε) γι'αυτό που είναι και τον έκαναν να νοιώσει αυτοεκτίμηση και να μοιραστεί πράγματα που δεν είχε μοιραστεί ποτέ ξανά. Όμως αυτή η ''απειρία'' του στις σχέσεις μεταξύ φίλων τον έκανε να κάνει αλλεπάλληλα λάθη και να απομακρύνει τα άτομα απο τη σχολή που ήταν γύρω του στην αρχή του δευτέρου εξαμήνου (εκτός του καλύτερού μου φίλου, του florent, και έμού).
Εδώ και δύο μήνες ο Simon είναι σε βαριά κατάθλιψη, και αυτό το ξέρουμε, και εμείς, και οι άνθρωποι που απομακρύνθηκαν απ'αυτόν. Δεν κοιμάται τα βράδια,τρώει μόνο βλακείες και έχει μείνει πίσω στα μαθήματα. Ως άνθρωπος με πάθος για τη ζωή, πολεμάει, όμως κάθε φορά που νοιώθει καλύτερα, τρώει ένα ακόμα χτύπημα. Σήμερα το πρωί, ο Simon εκλαψε στην αγκαλιά μας, και για πρώτη φορά εξωτερίκευσε με αυτόν τον τρόπο τα συναισθήματά του.
Προσπαθώ όσο μπορώ για να πάει καλύτερα αυτό το παλικάρι, να ξαναβρεί το δρόμο του και να ξεφύγει απο μερικές στρεβλώσεις που προκαλούν την κατάθλιψή του. Ήθελα να μοιραστώ μαζί σας αυτό που έγινε σήμερα, και να σας ζητήσω να στέλνετε θετική ενέργεια και ευχάριστες σκέψεις στον φίλο μου τον Simon, γιατί τις χρειάζεται τώρα πιο πολύ απο ποτέ.
Γειά και χαρά.
Inscription à :
Articles (Atom)