Αυτή τη στιγμή βρίσκομαι στην Ολλανδια. Μέχρι χθές ήμουν Αμστερνταμ και σήμερα έφτασα Χάγη. Θα συμμετάσχω στο WorldMUN, το μεγαλύτερο συμβούλιο νέων του κόσμου. Έχω πολλά να πώ απο την εμπειρία μου εδω πέρα, αλλά θα τα μαζέψω και θα σας τα μεταφέρω όταν γυρίσω, στις 30 μαρτίου.
Χαιρετισμοί.
22.3.09
13.3.09
Μακεδονία.
παρά την δαμόκλειο σπάθη του τραμπούκου, που στοιχηματίζω οτι θα φρίξει με αυτά που θα πώ, έχω πολύ όρεξη να δατυπώσω τις απόψεις μου για τη μακεδονία. Κι ας μου πέσει η σπάθη στο κεφάλι.
Ας εξετάσουμε το θέμα γεωγραφικά. Μακεδονία, στο Larousse ορίζεται η περιοχή που καλύπτουν οι κοιλάδες του αλιάκμονα, του vardar (αξιού) και του struma (στρυμόνα). Ο αλιάκμονας βρίσκεται κατα το 80% σε ελληνικό έδαφος και κατα 20% σε αλβανικό. Ο vardar ή αξιός, πηγάζει στη σερβία, διασχίζει το ανώνυμο κράτος (μέχρι να σας παραθέσω την άποψή μου θα χρησιμοποιώ το κωδικό όνομα τουρσί) και καταλήγει στο Αιγαίο. Ο struma ή στρυμόνας, πηγάζει στην βουλγαρία και εκβάλει στο Αιγαίο. Άρα, ο έγκυρος και κοινώς αποδεκτός γεωγραφικός ορισμός της μακεδονίας, ειναι ενα μικρό κομματι σερβίας και αλβανίας, ένα κομμάτι Βουλγαρίας, σχεδόν όλη η επικράτεια του τουρσιού, και η περιοχή που εμείς οι έλληνες αποκαλούμε μακεδονία χωρίς γεωγραφικό προσδιορισμό.
Ένα το κρατούμενο, το τουρσί όντως ανήκει στη γεωγραφική Μακεδονία.
Εκεί που το όλο πράγμα έρχεται και δένει είναι η Ιστορία. Οι "πατριώτες" (φίλε αποστολίδη είσαι τέτοιος?) λένε, εν μέρει σωστά, οτι οι τουρσιανοί είναι σλάβοι δεν έχουν καμία σχέση με το μέγα αλέξανδρο κτλ. Απο κεί και πέρα όμως, λαμβάνουν ως δεδομένο οτι ο μέγας αλέξανδρος "ανήκει" στην ελλάδα. Ας απαντήσω σε αυτό.
Κάθε κράτος έχει τον ιδρυτικό του μύθο, πράγμα ευρέως (και ουχί ευραίος φίλε αποστολίδη, μην τρομάζεις) γνωστό και αποδεκτό. Κατά τη γνώμη μου, καλώς η κακώς το να συνδέουμε την σημερινή Ελλάδα με τους αρχαίους Έλληνες φυλετικά, είναι σαν να συνδέουμε τις Η.Π.Α. με τους ινδιάνους. Ζούμε εκεί που έτυχε να αναπτυχθούν, και ενδεχομένως κάποιοι απο εμάς να έχουν κάποιες ρίζες τέτοιες, όμως στην περιοχή έγιναν τόσες μετακινήσεις και προσμίξεις πλυθησμών που δεν μπορούμε να βγάλουμε φυλετική άκρη χωρίς να υπεραπλουστεύσουμε. Είμαστε ενα δικό μας πράγμα και αυτό δεν είπε κανεις οτι είναι κακο. Ως εκ τούτου, ο φυλετικός δεσμός αποτελεί κατα την άποψή μου έναν ξεπερασμένο ιδρυτικό μύθο, που σιγά σιγά πρέπει να σβήσει. Απο κει και πέρα, μακάρι να εππηρεαζόμασταν πολιτισμικά απο τους αρχαίους έλληνες. Όμως έτσι οπως βλέπω εγώ τα πράγματα, είμαστε τόσο μακριά πολιτισμικά απο τους αρχαίους έλληνες όσο και ο υπόλοιπος κόσμος. Ναί ,υπάρχει ο δεσμός της γλώσσας, όμως η γλώσσα μας έχει εν τέλει τόσο αλλάξει, που με τα ίδια χρόνια αρχαίων ελληνικών με τους υπόλοιπους ευρωπαίους (6) ξέρουμε τα ίδια και λιγότερα αρχαία απο αυτούς. Αυτό το διαπίστωσα με μεγάλη έκπληξη εδώ στην Ελβετία.
Εν τέλει βέβαια, ο κάθε λαός, όπως και οι τουρσιανοί, έχει δικαίωμα να εμπνευστεί απο έναν πολιτισμό όπως ο αρχαιοελληνικός. Αυτό απλά που νομίζω είναι οτι πρέπει να παραμένει ανοιχτός σε ο,τι στοιχείο μπορεί να του φανεί ενδιαφέρον, απο τον κινέζικο πολιτισμό μέχρι τον πολιτισμό των ίνκας. Επιπρόσθετα, 12 χρόνια στο σχολείο, ακούσαμε κριτική για ΟΛΟΥΣ τους πολιτισμούς, και για όλους τους πολιτισμούς έγινε η διαδικασία "τι κρατάμε απο αυτούς, τι ήταν προχωρημένο και τι όχι", φυσικά, naturelement, natürlich, naturally, εκτός απ' τους "προγόνους μας".
Εδώ να πώ οτι οι αρχαίοι έλληνες δεν θεωρούσαν τους μακεδόνες έλληνες. Αυτό υπάρχει μέχρι και στα βιβλία ιστορίας (τα πατριωτικά, όχι το σιωνιστικό, πληρωμένο, διεθνιστικό και τα λοιπά και τα λοιπά βιβλίο της ρεπούση), όπου παρατίθεται το τέχνασμα του (μεγάλου?) αλεξάνδρου, ο οποίος έφήυρε ολόκληρη ψέυτικη όπως λέει το βιβλίο ιστορία με σκοπό να πείσει τους άλλους οτι ήταν έλληνας και να μπορέσει να συμμετάσχει στους Ολυμπιακούς Αγώνες, που ώς γνωστόν ήταν κλειστοί στα άλλα φύλα.
Δεύτερο κρατούμενο, οι τουρσιανοί δεν είναι "απόγονοι του μ. αλεξάνδρου" αλλά τελικά ποιός είναι?
Με τις 2 τοποθετήσεις στο μυαλό, ιστορική και γεωγραφική, και έχοντας βάλει ωραία μουσική για να συγκεντρωθώ, να περάσω στο δια ταύτα. Το οτι δεν δέχομαι τον απο δώ "πατριωτισμό" δεν πάει να πεί οτι δέχομαι τον απο κεί. Αυτό είναι και το λεπτό σημείο του θέματος. Με το να δεχτεί κανείς το τουρσί να λέγεται μακεδονία, κάνει τον Γκρουέφσκι και τους απο κεί πατριώτες δια βίου κυβέρνηση.
Εν τέλει όσο παραλογίζονται αυτοί άλλο τόσο παραλογιζόμαστε κι εμείς. Αυτοί μιλάνε για μακεδονική μειονότητα ( η οποία αν την μετονομάσουμε με το πιο ακριβές "σλαβικος πλυθησμός της νότιας μακεδονίας" ηπήρξε και όντως ξεριζώθηκε) εμείς μιλάμε για βόρεια ήπειρο (και εκεί υπήρξε θέμα, δεν το αρνούμαι) , "να πάρουμε τα σκόπια, να πάρουμε τα Σόφια, να πάρουμε και το Αμστερνταμ" (και βόρεια των συνόρων υπηρξε θέμα δεν το αρνούμαι), να πάρουμε τη Μπόλη και την αγιασοφια ακόμα και την τραπεζούντα και τον πόντο.
Λοιπόν αυτό που πιστεύω (ταραραραραραμ) είναι σχετικά μπλεγμένο. Αναγνωρίζω το διακαίωμα του τουρσίου, όχι να λέγεται μακεδονία, αλλά να ονομάζεται όπως θέλει βρέ αδελφέ τουρσί, δυτική κίνα ή μακεδονία. Δεν είναι δουλειά μας να παρεμβαίνουμε σε αυτό, και ποιοί είμαστε εμείς που κατέχουμε την ιστορική αλήθεια και θα τους επαναφέρουμε στην τάξη. Αν θέλουν να έχουν ένα ψέυτικο όνομα (που γεωγραφικά δεν είναι τελικά και τόσο ψέυτικο) ας το έχουν, δεν είναι δουλειά της ελλάδας. Αυτό που αντίθετα είναι δουλειά της ελλάδας είναι να είναι ώριμη και να μην απαντάει στον αλυτρωτισμό με αλυτρωτισμό. Να μην ξεχνάμε οτι η ελλάδα είναι το "ωριμότερο" (ας γελάσω) και οικονομικά ισχυρότερο, κράτος της Ε.Ε., και όχι η μακεδονία. Αν η ελλάδα δεν είχε το "πατριωτικό κίνημα", αυτή τη στιγμή η μακεδονία θα λεγόταν "Βόρεια μακεδονία" (πρόταση 1992) και όλοι θα ήταν ευχαριστημένοι. Μάλιστα το όνομα θα επικοινωνούσε και πλήρως με την γεωγραφική πραγματικότητα.Τον απο κεί πατριωτισμό τον έσπειρε ο απο δώ. Αν ήταν στο χέρι μου πάντως, αυτό το όνομα θα επέλεγα, όμως απο σεβασμό στην ελευθερία δεν θέλω να πώ, "θέλω το δίπλα κράτος να λέγεται ετσι".
Τέλος πάντων δεν βγάζετε και πολύ άκρη. Να συνοψίσω αυτά που δεν πιστεύω και αυτά που πιστεύω σε ένα προσωπικό μακεδονικό μανιφέστο. Μετά τραμπούκε είσαι ελεύθερος να αρχίσεις τις μπούφλες.
ΔΕΝ πιστεύω:
-στο φυλετικό δεσμό της Ελλάδας ή της Μακεδονίας με Αρχαίους Έλληνες ή Μέγα Αλέξανδρο-φονιά των λαών
-στην κυριότητα της "μακεδονίας" απο κάποιον
-σε οποιαδήποτε αλλαγή των συνόρων
-σε οποιαδήποτε εξέλιξη που θα οδηγήσει σε βία, σε ανθρώπους να χάνουν τα σπίτια τους και γενικώς σε "παράπλευρες απώλειες"
-σε οποιαδήποτε θεωρία φυλετικής καθαρότητας η ακόμα και προέλευσης
πιστεύω:
-οτι κάθε χώρα και λαός έχει δικαίωμα να λέγεται όπως θέλει και να εμπνέεται απο όποιον πολιτισμό θέλει όσο δεν παραβιάζει το ίδιο ή άλλο δικαίωμα του δίπλα. (αυτή δεν είναι πλήρως η περίπτωση των σκοπίων και αυτός είναι ο λόγος που η απάντηση μου είναι τοσο μπερδεμμένη και εν τέλει ηλίθια)
-οτι η μακεδονία, όπως και όλα τα βαλκάνια έζησαν συνεχείς ανταλλαγές και προσμίξεις πλυθησμών, που δεν πρόσφεραν τίποτα σε κανέναν, αλλά συνεχίζουν να προκαλούν τις σημερινές διαμάχες.
-οτι η γεωγραφική περιοχή της μακεδονίας, όπως και κάθε περιοχή του κόσμου δεν ανήκει σε κανεναν, αλλά στα ανθρώπινα δικαιώματα όλων των κατοίκων της (αυτό μάλλον θέλει εξήγηση αλλά τέσπα laisse tomber)
-οτι
-οτι
-οτι
...
βασικά δύσκολο να μαζέψω αυτά που πιστεύω...γενικά δύσκολο να γράψει κανεις άρθρο για αυτο το θέμα. Γαμώτο.
Θα επανέλθω.
Ένα το κρατούμενο, το τουρσί όντως ανήκει στη γεωγραφική Μακεδονία.
Εκεί που το όλο πράγμα έρχεται και δένει είναι η Ιστορία. Οι "πατριώτες" (φίλε αποστολίδη είσαι τέτοιος?) λένε, εν μέρει σωστά, οτι οι τουρσιανοί είναι σλάβοι δεν έχουν καμία σχέση με το μέγα αλέξανδρο κτλ. Απο κεί και πέρα όμως, λαμβάνουν ως δεδομένο οτι ο μέγας αλέξανδρος "ανήκει" στην ελλάδα. Ας απαντήσω σε αυτό.
Κάθε κράτος έχει τον ιδρυτικό του μύθο, πράγμα ευρέως (και ουχί ευραίος φίλε αποστολίδη, μην τρομάζεις) γνωστό και αποδεκτό. Κατά τη γνώμη μου, καλώς η κακώς το να συνδέουμε την σημερινή Ελλάδα με τους αρχαίους Έλληνες φυλετικά, είναι σαν να συνδέουμε τις Η.Π.Α. με τους ινδιάνους. Ζούμε εκεί που έτυχε να αναπτυχθούν, και ενδεχομένως κάποιοι απο εμάς να έχουν κάποιες ρίζες τέτοιες, όμως στην περιοχή έγιναν τόσες μετακινήσεις και προσμίξεις πλυθησμών που δεν μπορούμε να βγάλουμε φυλετική άκρη χωρίς να υπεραπλουστεύσουμε. Είμαστε ενα δικό μας πράγμα και αυτό δεν είπε κανεις οτι είναι κακο. Ως εκ τούτου, ο φυλετικός δεσμός αποτελεί κατα την άποψή μου έναν ξεπερασμένο ιδρυτικό μύθο, που σιγά σιγά πρέπει να σβήσει. Απο κει και πέρα, μακάρι να εππηρεαζόμασταν πολιτισμικά απο τους αρχαίους έλληνες. Όμως έτσι οπως βλέπω εγώ τα πράγματα, είμαστε τόσο μακριά πολιτισμικά απο τους αρχαίους έλληνες όσο και ο υπόλοιπος κόσμος. Ναί ,υπάρχει ο δεσμός της γλώσσας, όμως η γλώσσα μας έχει εν τέλει τόσο αλλάξει, που με τα ίδια χρόνια αρχαίων ελληνικών με τους υπόλοιπους ευρωπαίους (6) ξέρουμε τα ίδια και λιγότερα αρχαία απο αυτούς. Αυτό το διαπίστωσα με μεγάλη έκπληξη εδώ στην Ελβετία.
Εν τέλει βέβαια, ο κάθε λαός, όπως και οι τουρσιανοί, έχει δικαίωμα να εμπνευστεί απο έναν πολιτισμό όπως ο αρχαιοελληνικός. Αυτό απλά που νομίζω είναι οτι πρέπει να παραμένει ανοιχτός σε ο,τι στοιχείο μπορεί να του φανεί ενδιαφέρον, απο τον κινέζικο πολιτισμό μέχρι τον πολιτισμό των ίνκας. Επιπρόσθετα, 12 χρόνια στο σχολείο, ακούσαμε κριτική για ΟΛΟΥΣ τους πολιτισμούς, και για όλους τους πολιτισμούς έγινε η διαδικασία "τι κρατάμε απο αυτούς, τι ήταν προχωρημένο και τι όχι", φυσικά, naturelement, natürlich, naturally, εκτός απ' τους "προγόνους μας".
Εδώ να πώ οτι οι αρχαίοι έλληνες δεν θεωρούσαν τους μακεδόνες έλληνες. Αυτό υπάρχει μέχρι και στα βιβλία ιστορίας (τα πατριωτικά, όχι το σιωνιστικό, πληρωμένο, διεθνιστικό και τα λοιπά και τα λοιπά βιβλίο της ρεπούση), όπου παρατίθεται το τέχνασμα του (μεγάλου?) αλεξάνδρου, ο οποίος έφήυρε ολόκληρη ψέυτικη όπως λέει το βιβλίο ιστορία με σκοπό να πείσει τους άλλους οτι ήταν έλληνας και να μπορέσει να συμμετάσχει στους Ολυμπιακούς Αγώνες, που ώς γνωστόν ήταν κλειστοί στα άλλα φύλα.
Δεύτερο κρατούμενο, οι τουρσιανοί δεν είναι "απόγονοι του μ. αλεξάνδρου" αλλά τελικά ποιός είναι?
Με τις 2 τοποθετήσεις στο μυαλό, ιστορική και γεωγραφική, και έχοντας βάλει ωραία μουσική για να συγκεντρωθώ, να περάσω στο δια ταύτα. Το οτι δεν δέχομαι τον απο δώ "πατριωτισμό" δεν πάει να πεί οτι δέχομαι τον απο κεί. Αυτό είναι και το λεπτό σημείο του θέματος. Με το να δεχτεί κανείς το τουρσί να λέγεται μακεδονία, κάνει τον Γκρουέφσκι και τους απο κεί πατριώτες δια βίου κυβέρνηση.
Εν τέλει όσο παραλογίζονται αυτοί άλλο τόσο παραλογιζόμαστε κι εμείς. Αυτοί μιλάνε για μακεδονική μειονότητα ( η οποία αν την μετονομάσουμε με το πιο ακριβές "σλαβικος πλυθησμός της νότιας μακεδονίας" ηπήρξε και όντως ξεριζώθηκε) εμείς μιλάμε για βόρεια ήπειρο (και εκεί υπήρξε θέμα, δεν το αρνούμαι) , "να πάρουμε τα σκόπια, να πάρουμε τα Σόφια, να πάρουμε και το Αμστερνταμ" (και βόρεια των συνόρων υπηρξε θέμα δεν το αρνούμαι), να πάρουμε τη Μπόλη και την αγιασοφια ακόμα και την τραπεζούντα και τον πόντο.
Λοιπόν αυτό που πιστεύω (ταραραραραραμ) είναι σχετικά μπλεγμένο. Αναγνωρίζω το διακαίωμα του τουρσίου, όχι να λέγεται μακεδονία, αλλά να ονομάζεται όπως θέλει βρέ αδελφέ τουρσί, δυτική κίνα ή μακεδονία. Δεν είναι δουλειά μας να παρεμβαίνουμε σε αυτό, και ποιοί είμαστε εμείς που κατέχουμε την ιστορική αλήθεια και θα τους επαναφέρουμε στην τάξη. Αν θέλουν να έχουν ένα ψέυτικο όνομα (που γεωγραφικά δεν είναι τελικά και τόσο ψέυτικο) ας το έχουν, δεν είναι δουλειά της ελλάδας. Αυτό που αντίθετα είναι δουλειά της ελλάδας είναι να είναι ώριμη και να μην απαντάει στον αλυτρωτισμό με αλυτρωτισμό. Να μην ξεχνάμε οτι η ελλάδα είναι το "ωριμότερο" (ας γελάσω) και οικονομικά ισχυρότερο, κράτος της Ε.Ε., και όχι η μακεδονία. Αν η ελλάδα δεν είχε το "πατριωτικό κίνημα", αυτή τη στιγμή η μακεδονία θα λεγόταν "Βόρεια μακεδονία" (πρόταση 1992) και όλοι θα ήταν ευχαριστημένοι. Μάλιστα το όνομα θα επικοινωνούσε και πλήρως με την γεωγραφική πραγματικότητα.Τον απο κεί πατριωτισμό τον έσπειρε ο απο δώ. Αν ήταν στο χέρι μου πάντως, αυτό το όνομα θα επέλεγα, όμως απο σεβασμό στην ελευθερία δεν θέλω να πώ, "θέλω το δίπλα κράτος να λέγεται ετσι".
Τέλος πάντων δεν βγάζετε και πολύ άκρη. Να συνοψίσω αυτά που δεν πιστεύω και αυτά που πιστεύω σε ένα προσωπικό μακεδονικό μανιφέστο. Μετά τραμπούκε είσαι ελεύθερος να αρχίσεις τις μπούφλες.
ΔΕΝ πιστεύω:
-στο φυλετικό δεσμό της Ελλάδας ή της Μακεδονίας με Αρχαίους Έλληνες ή Μέγα Αλέξανδρο-φονιά των λαών
-στην κυριότητα της "μακεδονίας" απο κάποιον
-σε οποιαδήποτε αλλαγή των συνόρων
-σε οποιαδήποτε εξέλιξη που θα οδηγήσει σε βία, σε ανθρώπους να χάνουν τα σπίτια τους και γενικώς σε "παράπλευρες απώλειες"
-σε οποιαδήποτε θεωρία φυλετικής καθαρότητας η ακόμα και προέλευσης
πιστεύω:
-οτι κάθε χώρα και λαός έχει δικαίωμα να λέγεται όπως θέλει και να εμπνέεται απο όποιον πολιτισμό θέλει όσο δεν παραβιάζει το ίδιο ή άλλο δικαίωμα του δίπλα. (αυτή δεν είναι πλήρως η περίπτωση των σκοπίων και αυτός είναι ο λόγος που η απάντηση μου είναι τοσο μπερδεμμένη και εν τέλει ηλίθια)
-οτι η μακεδονία, όπως και όλα τα βαλκάνια έζησαν συνεχείς ανταλλαγές και προσμίξεις πλυθησμών, που δεν πρόσφεραν τίποτα σε κανέναν, αλλά συνεχίζουν να προκαλούν τις σημερινές διαμάχες.
-οτι η γεωγραφική περιοχή της μακεδονίας, όπως και κάθε περιοχή του κόσμου δεν ανήκει σε κανεναν, αλλά στα ανθρώπινα δικαιώματα όλων των κατοίκων της (αυτό μάλλον θέλει εξήγηση αλλά τέσπα laisse tomber)
-οτι
-οτι
-οτι
...
βασικά δύσκολο να μαζέψω αυτά που πιστεύω...γενικά δύσκολο να γράψει κανεις άρθρο για αυτο το θέμα. Γαμώτο.
Θα επανέλθω.
9.3.09
Μικρή παράκληση
Αυτό είναι ένα προσωπικό μύνημα. Άβα, είμαι πολύ περήφανος που όπως ''ενημερώθηκα'' διαβάζεις το μπλόγκ μου, και σε παρακαλώ να κάνεις σχόλια à volonté! Αυτό. Οι υπόλοιποι αναγνώστες με συγχωρείτε γι'αυτό το αδιάφορο entr'acte.
Mιάς και είπα entr'acte ας κάνω αυτό το πόστ ενδιαφέρον. Ειλικρινά, πάω για το πιό ενδιαφέρον πόστ μου μέχρι τώρα, και η ιδέα μου ήρθε λέγοντας Entr'acte παραπάνω. Είμαι ΕΝΘΟΥΣΙΑΣΜΕΝΟΣ. Λοιπόν ακούστε κάτι ενδιαφέρον.
Εntr'acte ονομάζεται μία ταινία, απο τισ πρώτες που έγιναν ποτέ, το 1924, που βρίσκεται μπροστά ακόμα και για τα δεδομένα της δικής μας εποχής. Το σενάριο είναι του Françis Picabia, ενός Γάλλου καλλιτέχνη, εππηρεασμένου απο το κίνημα ντάντα και με πρωτοποριακότατεςιδέες. Η ταινία πραγματοποιήθηκε με τη βοήθεια του Réné Clair, πρωτοπόρου της κινούμενης εικόνας, ενώ η μουσική γράφτηκε απο τον λίαν διάσημο Eric Satie (βλέπε gymnopédie). Η υπόθεση είναι 100% ανύπαρκτη, ενώ το σουρεαλιστικό στοιχείο πολύ πολύ δυνατό. Πρόκεται περί έργου σοκαριστικού μέχρι και σήμερα για τον απαίδευτο ακροατή, γεγονός ενδεικτικό της πρωτοπορίας των ανθρώπων αυτών. Όπως διαβάζετε οι γαλλομαθείς, η ταινία παίχτηκε στο διάλειμμα (εξ'ου και το όνομα entr'acte) μίας παράστασης μπαλέτου του Satie. Η μουσική που ακούγεται στην μόνη εκδοχή που βρήκα, δεν είναι η αυθεντική. Να σημειώσω οτι στην ταινία εμφανίζεται ο ΣΠΟΥΔΑΙΟΤΑΤΟΣ Marcel Duchamp, σπουδαίος στο σκάκι και στην τέχνη.Γι'αυτόν θα μιλήσουμε παρακάτω.
Το σινέμα όμως, που εδώ το είδατε (?) στο πρώιμο στάδιό του δεν ξεκίνησε απο κει. Η πρώτη ταινία, έγινε απο τους αδελφούς lumière λίγα χρόνια πρίν, το 1895. Οι συμπαθητικοί αυτοί τυπούληδες πειραματίστικαν και αυτοί σε ένα επίπεδο υπερρεαλιστικό, ομως όχι εξ'ίσου καλλιτεχνικό. Δείτε μερική απο τη δουλειά τους.Σχετικά με το πρώτο φίλμ αξίζει να αναφέρω ένα ανέκδοτο. Στην πρώτη προβολή, στη χαρακτηριστική πρώτη σκηνή με την άφιξη του τραίνου, το κοινό έτρεξε να βγεί απο την αίθουσα γιατί νόμιζε πως υπήρχε πραγματικό τραίνο που ερχόταν καταπάνω του. Φυσικά στα έργα αυτά δεν υπήρχε ήχος, ούτε μουσική.
Για να μη γίνω εξαντλητικός, άλλες πολύ πολύ πολύ ενδιαφέρουσες προσπάθειες με την κινούμενη εικόνα ήταν αυτές των ντάντα, όπως του Man Ray αλλά και του (θεού) Marcel Duchamp. Ο πρώτος, πιο γνωστός για τις φωτογραφίες του, πειραματίστικε πολύ με τις τεχνικές κινούμενης εικόνας, ενώ πιο σπουδαίο έργο του είναι το ''La retour à la raison'' (επιστροφή στη λογική) με το οποίο δοκίμασε διάφορα πράγματα. Ακούμπησε αντικείμενα πάνω στο κινηματογραφικό φίλμ και το άφησε στο φώς (καρφιά-κουμπιά) ή έβαλε στην ταινία καρέ που περνάνε τόσο γρήγορα, ώστε να μην τα αιχμαλωτίζει το ανθρώπινο μάτι. Έτσι, ενώ ο ίδιος εμφανίζεται στην ταινία, πρόκεται περί ενός καρέ που δεν βλέπουμε.
Marcel Duchamp, ή Rrose Sélavy (rose c'est la vie, ρόζ είναι η ζωή) όπως έιναι το γυναικείο alter ego του. Τι να πεί κανείς γι'αυτόν, που τον θαυμάζουν δύο κόσμοι, ο σκακιστικός και ο καλλιτεχνικός. Έφερε την επανάσταση σε όλα τα πεδία, με αποκορύφωμα την εφεύρεση του ready-made. Τέλος πάντων ενδιαφέρθηκε πολύ για την κινούμενη εικόνα και παρήγαγε το anémic-cinéma.
Τέλος, δύο άλλοι Dada που ενδιαφέρθηκαν για την κινούμενη εικόνα ήταν ο Hans Richter με το Rhythmus 21 και ο Fernand Légér, που έφτιαξε το ''Ballet mechanique'', την πρώτη ταινία χωρίς σενάριο.
Αν έχετε χρόνο, δείτε...
Καλά παραπάνω υπερέβαλα όταν έλεγα οτι το πόστ είναι ενδιαφέρον... απλά εμένα αυτή η εποχή με ενθουσιάζει παρα παρα πολύ. Σκεφτείτε οτι βρισκόμαστε 1900 με 1920. Και οι άνθρωποι έκαναν ΑΥΤΑ...και την ίδια στιγμή, πόσα άλλα φυσικά. Ουαου.
Χαιρετίσματα. Άβα ευχαριστώ που με ενέπνευσες γι'αυτό το ποστ χεχε
Mιάς και είπα entr'acte ας κάνω αυτό το πόστ ενδιαφέρον. Ειλικρινά, πάω για το πιό ενδιαφέρον πόστ μου μέχρι τώρα, και η ιδέα μου ήρθε λέγοντας Entr'acte παραπάνω. Είμαι ΕΝΘΟΥΣΙΑΣΜΕΝΟΣ. Λοιπόν ακούστε κάτι ενδιαφέρον.
Εntr'acte ονομάζεται μία ταινία, απο τισ πρώτες που έγιναν ποτέ, το 1924, που βρίσκεται μπροστά ακόμα και για τα δεδομένα της δικής μας εποχής. Το σενάριο είναι του Françis Picabia, ενός Γάλλου καλλιτέχνη, εππηρεασμένου απο το κίνημα ντάντα και με πρωτοποριακότατεςιδέες. Η ταινία πραγματοποιήθηκε με τη βοήθεια του Réné Clair, πρωτοπόρου της κινούμενης εικόνας, ενώ η μουσική γράφτηκε απο τον λίαν διάσημο Eric Satie (βλέπε gymnopédie). Η υπόθεση είναι 100% ανύπαρκτη, ενώ το σουρεαλιστικό στοιχείο πολύ πολύ δυνατό. Πρόκεται περί έργου σοκαριστικού μέχρι και σήμερα για τον απαίδευτο ακροατή, γεγονός ενδεικτικό της πρωτοπορίας των ανθρώπων αυτών. Όπως διαβάζετε οι γαλλομαθείς, η ταινία παίχτηκε στο διάλειμμα (εξ'ου και το όνομα entr'acte) μίας παράστασης μπαλέτου του Satie. Η μουσική που ακούγεται στην μόνη εκδοχή που βρήκα, δεν είναι η αυθεντική. Να σημειώσω οτι στην ταινία εμφανίζεται ο ΣΠΟΥΔΑΙΟΤΑΤΟΣ Marcel Duchamp, σπουδαίος στο σκάκι και στην τέχνη.Γι'αυτόν θα μιλήσουμε παρακάτω.
Το σινέμα όμως, που εδώ το είδατε (?) στο πρώιμο στάδιό του δεν ξεκίνησε απο κει. Η πρώτη ταινία, έγινε απο τους αδελφούς lumière λίγα χρόνια πρίν, το 1895. Οι συμπαθητικοί αυτοί τυπούληδες πειραματίστικαν και αυτοί σε ένα επίπεδο υπερρεαλιστικό, ομως όχι εξ'ίσου καλλιτεχνικό. Δείτε μερική απο τη δουλειά τους.Σχετικά με το πρώτο φίλμ αξίζει να αναφέρω ένα ανέκδοτο. Στην πρώτη προβολή, στη χαρακτηριστική πρώτη σκηνή με την άφιξη του τραίνου, το κοινό έτρεξε να βγεί απο την αίθουσα γιατί νόμιζε πως υπήρχε πραγματικό τραίνο που ερχόταν καταπάνω του. Φυσικά στα έργα αυτά δεν υπήρχε ήχος, ούτε μουσική.
Για να μη γίνω εξαντλητικός, άλλες πολύ πολύ πολύ ενδιαφέρουσες προσπάθειες με την κινούμενη εικόνα ήταν αυτές των ντάντα, όπως του Man Ray αλλά και του (θεού) Marcel Duchamp. Ο πρώτος, πιο γνωστός για τις φωτογραφίες του, πειραματίστικε πολύ με τις τεχνικές κινούμενης εικόνας, ενώ πιο σπουδαίο έργο του είναι το ''La retour à la raison'' (επιστροφή στη λογική) με το οποίο δοκίμασε διάφορα πράγματα. Ακούμπησε αντικείμενα πάνω στο κινηματογραφικό φίλμ και το άφησε στο φώς (καρφιά-κουμπιά) ή έβαλε στην ταινία καρέ που περνάνε τόσο γρήγορα, ώστε να μην τα αιχμαλωτίζει το ανθρώπινο μάτι. Έτσι, ενώ ο ίδιος εμφανίζεται στην ταινία, πρόκεται περί ενός καρέ που δεν βλέπουμε.
Marcel Duchamp, ή Rrose Sélavy (rose c'est la vie, ρόζ είναι η ζωή) όπως έιναι το γυναικείο alter ego του. Τι να πεί κανείς γι'αυτόν, που τον θαυμάζουν δύο κόσμοι, ο σκακιστικός και ο καλλιτεχνικός. Έφερε την επανάσταση σε όλα τα πεδία, με αποκορύφωμα την εφεύρεση του ready-made. Τέλος πάντων ενδιαφέρθηκε πολύ για την κινούμενη εικόνα και παρήγαγε το anémic-cinéma.
Τέλος, δύο άλλοι Dada που ενδιαφέρθηκαν για την κινούμενη εικόνα ήταν ο Hans Richter με το Rhythmus 21 και ο Fernand Légér, που έφτιαξε το ''Ballet mechanique'', την πρώτη ταινία χωρίς σενάριο.
Αν έχετε χρόνο, δείτε...
Καλά παραπάνω υπερέβαλα όταν έλεγα οτι το πόστ είναι ενδιαφέρον... απλά εμένα αυτή η εποχή με ενθουσιάζει παρα παρα πολύ. Σκεφτείτε οτι βρισκόμαστε 1900 με 1920. Και οι άνθρωποι έκαναν ΑΥΤΑ...και την ίδια στιγμή, πόσα άλλα φυσικά. Ουαου.
Χαιρετίσματα. Άβα ευχαριστώ που με ενέπνευσες γι'αυτό το ποστ χεχε
8.3.09
Ραχμάνινοφ
νομίζω οτι ήρθε η ώρα να αφιερώσω ένα πόστ στον Σεργκέι.
Δεν θα πώ πολλά σε σχέση με αυτόν αλλά θα τον ''χρησιμοποιήσω'' για έναν παραλληλισμό. Το τρίτο κοντσέρτο για πιάνο και ορχήστρα, με τις συναισθηματικές του αλλαγές, το πάθος, την ένταση, την φυσικότητα, την πηγαιότητα και την κυματιστή του ψυχοσύνθεση (ΟΥΑΟΥ) είναι το ιδανικό για να περιγράψει την Ιωάννα, γνωστή και ως μικρή. Στα πρώτα πόστ του μπλόγκ περιγράφεται μια κατάσταση που υπήρξε πριν απο ένα μήνα, η οποία αποτελούσε το πρό-τελευταίο επισόδιο μίας σχέσης που διήρκεσε ένα χρόνο και βάλε (αν και η διάρκειά της δεν μπορεί να καθοριστεί ακριβώς λόγο των διάφορων διαλειμάτων και ασάφων φάσεων). Η σχέση αυτή θέλω να πιστεύω πως έληξε οριστικά, μετά απο ένα τελευταίο επισόδιο που δεν νομίζω οτι σας ενδιαφέρει να μάθετε. Το πόστ αυτό είναι ''φόρος τιμής'' σε δύο πράγματα που αγαπώ λοιπόν, την ιωάννα και τον ραχμάνινοφ.
Εδώ, προτού βάλω τα βίντεο με τη μουσική, πρέπει να πώ οτι έχω συνείδηση του γεγονότος οτι αυτή τη στιγμή διερωτάστε ''κι εμένα τι με ενδιαφέρει?''. Η απάντηση μου είναι διπλή. Πρώτον γράφω πρώτα ό,τι μου έρχεται στο κεφάλι και μετά ο,τι σας ενδιαφέρει, δυστυχώς για εσάς. Δεύτερον, δείτε το σαν ευκαιρία να γνωρίσετε μια θεική μουσική. Νομίζω πως αξίζει τον κόπο.
Και τώρα, να σας συστήσω την ιωάννα:
το πρώτο κομμάτι του κοντσέρτο διαρκεί 17 λεπτά και ως εκ τούτου δεν μπορεί να ποσταριστεί σε ένα βίντεο.
grüezi
Δεν θα πώ πολλά σε σχέση με αυτόν αλλά θα τον ''χρησιμοποιήσω'' για έναν παραλληλισμό. Το τρίτο κοντσέρτο για πιάνο και ορχήστρα, με τις συναισθηματικές του αλλαγές, το πάθος, την ένταση, την φυσικότητα, την πηγαιότητα και την κυματιστή του ψυχοσύνθεση (ΟΥΑΟΥ) είναι το ιδανικό για να περιγράψει την Ιωάννα, γνωστή και ως μικρή. Στα πρώτα πόστ του μπλόγκ περιγράφεται μια κατάσταση που υπήρξε πριν απο ένα μήνα, η οποία αποτελούσε το πρό-τελευταίο επισόδιο μίας σχέσης που διήρκεσε ένα χρόνο και βάλε (αν και η διάρκειά της δεν μπορεί να καθοριστεί ακριβώς λόγο των διάφορων διαλειμάτων και ασάφων φάσεων). Η σχέση αυτή θέλω να πιστεύω πως έληξε οριστικά, μετά απο ένα τελευταίο επισόδιο που δεν νομίζω οτι σας ενδιαφέρει να μάθετε. Το πόστ αυτό είναι ''φόρος τιμής'' σε δύο πράγματα που αγαπώ λοιπόν, την ιωάννα και τον ραχμάνινοφ.
Εδώ, προτού βάλω τα βίντεο με τη μουσική, πρέπει να πώ οτι έχω συνείδηση του γεγονότος οτι αυτή τη στιγμή διερωτάστε ''κι εμένα τι με ενδιαφέρει?''. Η απάντηση μου είναι διπλή. Πρώτον γράφω πρώτα ό,τι μου έρχεται στο κεφάλι και μετά ο,τι σας ενδιαφέρει, δυστυχώς για εσάς. Δεύτερον, δείτε το σαν ευκαιρία να γνωρίσετε μια θεική μουσική. Νομίζω πως αξίζει τον κόπο.
Και τώρα, να σας συστήσω την ιωάννα:
το πρώτο κομμάτι του κοντσέρτο διαρκεί 17 λεπτά και ως εκ τούτου δεν μπορεί να ποσταριστεί σε ένα βίντεο.
grüezi
6.3.09
Τι είναι η πουριστική αρχιτεκτονική και γιατί πιστεύω σε αυτήν
Καθαρά αρχιτεκτονικό πόστ το σημερινό.
Αφού δεν μπορώ να ταυτιστώ με καμία θρησκεία (και φυσικά ούτε με την ευραική φίλε τραμπούκε) αυτές τις μέρες εξετάζω την ιδέα να ιδρύσω τη δική μου, κομμένη και ραμμένη στα μέτρα μου. Η δική μου θρησκεία θα έχει αρχιτεκτονικό περιεχόμενο. Θα είναι πολυθεϊστική, με 5 θεούς κατα βάση. Το ποίοι είναι αυτοί θα το ανακαλύψετε σε λιγάκι, όμως πρώτα θέλω να μιλήσω για τα κριτήρια για τα οποία τους διάλεξα. Πρόκεται περί αρχιτεκτόνων, ομολωγουμένως μεγάλων, που με τα κτιριά τους μου δημιουργούν συναισθήματα που δεν μπορώ να εξηγήσω ούτε να αναλύσω.
Ξέρετε, η αρχιτεκτονική είναι μια διαδικασία άρρηκτα συνδεδεμένη με την λογική ανάλυση και την συνοχή, πράγμα που φυσικά μπορεί να γίνεται υποσυνείδητα απο τον δημιουργό ή τον άνθρωπο που έρχεται πρόσωπο με πρόσωπο με ένα έργο. Κατά τη γνώμη μου το ίδιο γίνεται και με όλες τις τέχνες, λιγότερο η περισσότερο. Απλά στην αρχιτεκτονική, το κομμάτι προφορική και ενσυνείδητη λογική ανάλυση κατέχει μεγαλύτερη σημασία απο την μουσική ας πούμε, που σχεδόν όλα γίνονται υποσυνείδητα. Δεν μπορώ να εξηγήσω πιο αναλυτικά αυτή τη λεπτή ισοπροπία που διέπει τη δημιουργία με την οποία έχω αποφασίσει να ασχοληθώ, και ήδη λατρέυω. Μπορώ να σας δείξω όμως τι με εμπνέει και μου κινεί το ενδιαφέρον και αυτό θα γίνει παρακάτω στο πόστ.
Ας περάσουμε λοιπόν στους 5 θεούς που αποτελούν και νομίζω πως θα συνεχίσουν να αποτελούν τη μυστήρια, υποσυνείδητη και συναισθηματική πυξίδα που με κατευθήνει και στη δική μου δημιουργία.
1) Luis Barragàn,
''every architecture that doesn't include serenity is a mistake'' η φράση που με κατευθύνει και αποτελεί τις 10 εντολές της θρησκείας μου σε μία. Ο αρχιτέκτονας αυτός, είναι ας πούμε ο ''εθνικός αρχιτέκτονας" του μεξικού. Παρήγαγε μόνο στη χώρα του, και αυτός είναι ο μοναδικός λόγος που δεν έχω δεί ακόμα κτίριο του απο κοντά. Ας μιλησουν οι φωτογραφίες για το πώς πραγματοποίησε την παραπάνω φράση στα έργα του.
2) Tadao Ando,
ή αλλιώς ο θεός του μπετόν. Ιάπωνας αυτοδίδακτος αρχιτέκτονας. Ταξίδεψε 2 χρόνια σε όλο των κόσμο και έτσι έμαθε την τυπολογία της αρχιτεκτονικής, και φυσικά εμπνεύστηκε και διαμόρφωσε μια ξεχωριστότατη αρχιτεκτονική προσωπικότητα. Δείτε:
3)Alvaro Siza,
Απο την πορτογαλία. Λευκό, λευκό λευκό λευκό. Γουστάρω. μπάι δε γουέι αυτή η στέγη σε μορφή παραβολής στη φωτογραφία είναι απο μπετόν...
5) Last but not least, ο κύριος Pierre Jeanneret. α, ξέχασα έχει και ένα άλλο όνομα...
Ιδού. Ήθελα να κάνω μία ανάλυση σχετικά με τον πουρισμό κτλ, αλλα θα βγεί πολύ μεγάλο. Κλείνω με δύο εξακριβώσεις. Κατ αρχάς πρέπει να βλέπουμε τα έργα στην εποχή τους. Ο Corbu είναι ο παλιότερος απο τους θεούς, αφου πέθανε το 1963 αν δεν κάνω λάθος. Ο Barragan πέθανε το 2003 πολύυυ γέρος, ενώ ο Siza έιναι ένας δραστήριος 80άρης. Οι άλλοι 2 είναι στα 60 κάτι.
Δεύτερον, να πώ ότι, το οτι θαυμάζω αυτούς τους αρχιτέκτονες δεν πάει να πεί οτι είναι οι μόνοι που θαυμάζω. Αν έγραφα για κάθε αρχιτέκτονα που εκτιμώ, δεν θα φτάνατε σε αυτές τις φράσεις γιατί το πόστ θα ήταν τόσο μεγάλο που θα πεθαίνατε απο γηρατειά στη μέση. Κάτι σαν τα βιβλία του Προύστ. Από την άλλη, δεν πάει να πει ούτε οτι μου αρέσουν σε αυτό το βαθμό ΟΛΑ τα έργα τους.
Ορίστε λοιπόν. Ελπίζω να το βρήκατε ενδιαφέρον. Να ξέρετε οτι με αυτό το πόστ μοιράζομαι κάτι που με παθειάζει παρα πάρα πολυ οπότε πραγματικά ενθαρρύνω τα κόμεντ πολυ περισσότερο απ ότι συνήθως!!
Αφού δεν μπορώ να ταυτιστώ με καμία θρησκεία (και φυσικά ούτε με την ευραική φίλε τραμπούκε) αυτές τις μέρες εξετάζω την ιδέα να ιδρύσω τη δική μου, κομμένη και ραμμένη στα μέτρα μου. Η δική μου θρησκεία θα έχει αρχιτεκτονικό περιεχόμενο. Θα είναι πολυθεϊστική, με 5 θεούς κατα βάση. Το ποίοι είναι αυτοί θα το ανακαλύψετε σε λιγάκι, όμως πρώτα θέλω να μιλήσω για τα κριτήρια για τα οποία τους διάλεξα. Πρόκεται περί αρχιτεκτόνων, ομολωγουμένως μεγάλων, που με τα κτιριά τους μου δημιουργούν συναισθήματα που δεν μπορώ να εξηγήσω ούτε να αναλύσω.
Ξέρετε, η αρχιτεκτονική είναι μια διαδικασία άρρηκτα συνδεδεμένη με την λογική ανάλυση και την συνοχή, πράγμα που φυσικά μπορεί να γίνεται υποσυνείδητα απο τον δημιουργό ή τον άνθρωπο που έρχεται πρόσωπο με πρόσωπο με ένα έργο. Κατά τη γνώμη μου το ίδιο γίνεται και με όλες τις τέχνες, λιγότερο η περισσότερο. Απλά στην αρχιτεκτονική, το κομμάτι προφορική και ενσυνείδητη λογική ανάλυση κατέχει μεγαλύτερη σημασία απο την μουσική ας πούμε, που σχεδόν όλα γίνονται υποσυνείδητα. Δεν μπορώ να εξηγήσω πιο αναλυτικά αυτή τη λεπτή ισοπροπία που διέπει τη δημιουργία με την οποία έχω αποφασίσει να ασχοληθώ, και ήδη λατρέυω. Μπορώ να σας δείξω όμως τι με εμπνέει και μου κινεί το ενδιαφέρον και αυτό θα γίνει παρακάτω στο πόστ.
Ας περάσουμε λοιπόν στους 5 θεούς που αποτελούν και νομίζω πως θα συνεχίσουν να αποτελούν τη μυστήρια, υποσυνείδητη και συναισθηματική πυξίδα που με κατευθήνει και στη δική μου δημιουργία.
1) Luis Barragàn,
''every architecture that doesn't include serenity is a mistake'' η φράση που με κατευθύνει και αποτελεί τις 10 εντολές της θρησκείας μου σε μία. Ο αρχιτέκτονας αυτός, είναι ας πούμε ο ''εθνικός αρχιτέκτονας" του μεξικού. Παρήγαγε μόνο στη χώρα του, και αυτός είναι ο μοναδικός λόγος που δεν έχω δεί ακόμα κτίριο του απο κοντά. Ας μιλησουν οι φωτογραφίες για το πώς πραγματοποίησε την παραπάνω φράση στα έργα του.
2) Tadao Ando,
ή αλλιώς ο θεός του μπετόν. Ιάπωνας αυτοδίδακτος αρχιτέκτονας. Ταξίδεψε 2 χρόνια σε όλο των κόσμο και έτσι έμαθε την τυπολογία της αρχιτεκτονικής, και φυσικά εμπνεύστηκε και διαμόρφωσε μια ξεχωριστότατη αρχιτεκτονική προσωπικότητα. Δείτε:
3)Alvaro Siza,
Απο την πορτογαλία. Λευκό, λευκό λευκό λευκό. Γουστάρω. μπάι δε γουέι αυτή η στέγη σε μορφή παραβολής στη φωτογραφία είναι απο μπετόν...
4) Peter Zumthor.
ελβετός αρχιτέκτονας, με πολύ λίγη δραστηριότητα λόγω της μεγάλης ενασχόλησης με κάθε έργο ξεχωριστά, και της επιλογής θεμάτων. Είναι καθηγητής στην scuola di architettura di Mendrisio στο Ticcino, πράγμα που με κάνει να θέλω να πάω για erasmus εκεί πέρα...Έχω ζήσει τρείς μέρες μέσα στο πιο διάσημο έργο του, τις θέρμες του Βάλς, και πραγματικά δεν μπορώ να σας πώ πόσο λειτουργεί η αρχιτεκτονική του, σε επίπεδο καθημερινής ζωής αλλά και τέρψης.
ελβετός αρχιτέκτονας, με πολύ λίγη δραστηριότητα λόγω της μεγάλης ενασχόλησης με κάθε έργο ξεχωριστά, και της επιλογής θεμάτων. Είναι καθηγητής στην scuola di architettura di Mendrisio στο Ticcino, πράγμα που με κάνει να θέλω να πάω για erasmus εκεί πέρα...Έχω ζήσει τρείς μέρες μέσα στο πιο διάσημο έργο του, τις θέρμες του Βάλς, και πραγματικά δεν μπορώ να σας πώ πόσο λειτουργεί η αρχιτεκτονική του, σε επίπεδο καθημερινής ζωής αλλά και τέρψης.
5) Last but not least, ο κύριος Pierre Jeanneret. α, ξέχασα έχει και ένα άλλο όνομα...
Le Corbusier.
ο Μπάχ της σύγχρονης αρχιτεκτονικής. Ήταν τόσο, τόσο, τόσο μπροστά, που έκανε κακό στη γαλλία. Όταν πέθανε, ο αρχιτεκτονικός κόσμος της γαλλίας έμεινε 30 χρόνια πίσω, αφού κανείς δεν υπήρχε ικανός να εξελίξει σκέψεις και ιδέες, αλλά όλοι είχαν μάθει να δουλεύουν πάνω σε αυτά που εισήγαγε. Θέος στο θεωρητικό έργο, αλλά και με πάμπολλα κτίρια ανά τον κόσμο. Θεωρητικά διέπρεψε επίσης, μέχρι να φτάσει στην πολεοδομία, όπου τα έκανε λίγο μπάχαλο. Ακόμα και αυτοί που δεν καταλάβατε ποτέ τίποτα απο αρχιτεκτονική, διαβάστε το βιβλίο του ''vers une architecture''. Αξίζει ως εμπειρία ρε παιδί μου. Εππηρεάζει όποιον αρχιτέκτονα βγαίνει απο σχολή αρχιτεκτονικής.
Ιδού. Ήθελα να κάνω μία ανάλυση σχετικά με τον πουρισμό κτλ, αλλα θα βγεί πολύ μεγάλο. Κλείνω με δύο εξακριβώσεις. Κατ αρχάς πρέπει να βλέπουμε τα έργα στην εποχή τους. Ο Corbu είναι ο παλιότερος απο τους θεούς, αφου πέθανε το 1963 αν δεν κάνω λάθος. Ο Barragan πέθανε το 2003 πολύυυ γέρος, ενώ ο Siza έιναι ένας δραστήριος 80άρης. Οι άλλοι 2 είναι στα 60 κάτι.
Δεύτερον, να πώ ότι, το οτι θαυμάζω αυτούς τους αρχιτέκτονες δεν πάει να πεί οτι είναι οι μόνοι που θαυμάζω. Αν έγραφα για κάθε αρχιτέκτονα που εκτιμώ, δεν θα φτάνατε σε αυτές τις φράσεις γιατί το πόστ θα ήταν τόσο μεγάλο που θα πεθαίνατε απο γηρατειά στη μέση. Κάτι σαν τα βιβλία του Προύστ. Από την άλλη, δεν πάει να πει ούτε οτι μου αρέσουν σε αυτό το βαθμό ΟΛΑ τα έργα τους.
Ορίστε λοιπόν. Ελπίζω να το βρήκατε ενδιαφέρον. Να ξέρετε οτι με αυτό το πόστ μοιράζομαι κάτι που με παθειάζει παρα πάρα πολυ οπότε πραγματικά ενθαρρύνω τα κόμεντ πολυ περισσότερο απ ότι συνήθως!!
5.3.09
Παράξενη μουσική
Προτού μπω στο ψητό του πόστ, οφείλω να καλωσορίσω τον πρώτο μου ταμπούκο. Από σήμερα έχω και εγώ κατοικίδιο.
Μικρή ενημέρωση, χθές ήταν το πάρτυ της αρχιτεκτονικής, και ήταν απλά γαμάτο.
Το θέμα του σημερινού πόστ είναι κάποιες μουσικές που ανακάλυψα και μου έκαναν εντύπωση τον τελευταίο καιρό. Να σας προειδοποιήσω οτι έχω γίνει αρκετά ηλεκτρονικός τύπος.
Πρώτον οι Larytta. Δίδυμο ηλεκτρονικής μουσικής απο τη Λωζάννη, ανερχόμενοι, με πειραματικό και ας πούμε μίνιμαλ ήχο. Δεν μπορώ να πώ πράγματα για τη μουσική οπότε σας αφήνω μερικά βίντεο, το σάιτ και το myspace τους για να δείτε μόνοι σας.
http://www.myspace.com/larytta και άλλο σάιτ δεν έχουν. Οι larytta έπαιξαν στο πάρτυ της σχολής, μέσα σε μία έκθεση ντιζάιν. Εξαιρετικό.
Φινλανδική μουσική. Αυτή η αν μή τι άλλο ξεχωριστή χώρα παράγει αν μη τι άλλο ξεχωριστή μουσική. Δύο δείγματα που μου αρέσουν παρα πολύ, η paavoharju και οι islaja.
www.myspace.com/paavoharju , www.myspace.com/iissllaajjaa
Oι consor, πειραματική μουσική χωρίς στίχους. Πιο πολύ ήχοι παρά μουσική κατα βάση. Πολύ ενδιαφέρον όμως, σας το συνιστώ. Δυστυχώς δεν βρήκα κάτι δικό τους στο youtube όμως έχουν ένα πολύ ωραίο σάιτ στο οποίο μπορούμε να ακούσουμε και να κατεβάσουμε όλη τους τη μουσική. http://www.consor.info/consor.html
και diy λοιπόν το project.
Τέλος (για τώρα) οι mono. instrumental σχήμα απο την ιαπωνία (όπου γίνονται άπειρα ενδιαφέροντα πράγματα διάολε), πολύ πιο γνωστό απο τα υπόλοιπα βέβαια. Και σαφώς λιγότερο πειραματικό και χαώδες ως ήχος. Παρ'όλα αυτά εξ'ίσου ζέν.
http://www.myspace.com/monojp και www.mono-jpn.com
αυτά για σήμερα παίδες. Να διαβάζετε τα μαθήματα σας.
Υ.Γ: ένα μικρό μπόνους:
αν δεν ξέρετε ποιός είναι ο keith jarrett (και γιατί όταν παίζει κάνει σαν καραγκιόζης) πείτε μου να κάνω πόστ.
Μικρή ενημέρωση, χθές ήταν το πάρτυ της αρχιτεκτονικής, και ήταν απλά γαμάτο.
Το θέμα του σημερινού πόστ είναι κάποιες μουσικές που ανακάλυψα και μου έκαναν εντύπωση τον τελευταίο καιρό. Να σας προειδοποιήσω οτι έχω γίνει αρκετά ηλεκτρονικός τύπος.
Πρώτον οι Larytta. Δίδυμο ηλεκτρονικής μουσικής απο τη Λωζάννη, ανερχόμενοι, με πειραματικό και ας πούμε μίνιμαλ ήχο. Δεν μπορώ να πώ πράγματα για τη μουσική οπότε σας αφήνω μερικά βίντεο, το σάιτ και το myspace τους για να δείτε μόνοι σας.
http://www.myspace.com/larytta και άλλο σάιτ δεν έχουν. Οι larytta έπαιξαν στο πάρτυ της σχολής, μέσα σε μία έκθεση ντιζάιν. Εξαιρετικό.
Φινλανδική μουσική. Αυτή η αν μή τι άλλο ξεχωριστή χώρα παράγει αν μη τι άλλο ξεχωριστή μουσική. Δύο δείγματα που μου αρέσουν παρα πολύ, η paavoharju και οι islaja.
www.myspace.com/paavoharju , www.myspace.com/iissllaajjaa
Oι consor, πειραματική μουσική χωρίς στίχους. Πιο πολύ ήχοι παρά μουσική κατα βάση. Πολύ ενδιαφέρον όμως, σας το συνιστώ. Δυστυχώς δεν βρήκα κάτι δικό τους στο youtube όμως έχουν ένα πολύ ωραίο σάιτ στο οποίο μπορούμε να ακούσουμε και να κατεβάσουμε όλη τους τη μουσική. http://www.consor.info/consor.html
και diy λοιπόν το project.
Τέλος (για τώρα) οι mono. instrumental σχήμα απο την ιαπωνία (όπου γίνονται άπειρα ενδιαφέροντα πράγματα διάολε), πολύ πιο γνωστό απο τα υπόλοιπα βέβαια. Και σαφώς λιγότερο πειραματικό και χαώδες ως ήχος. Παρ'όλα αυτά εξ'ίσου ζέν.
http://www.myspace.com/monojp και www.mono-jpn.com
αυτά για σήμερα παίδες. Να διαβάζετε τα μαθήματα σας.
Υ.Γ: ένα μικρό μπόνους:
αν δεν ξέρετε ποιός είναι ο keith jarrett (και γιατί όταν παίζει κάνει σαν καραγκιόζης) πείτε μου να κάνω πόστ.
1.3.09
Inscription à :
Articles (Atom)