Ραχμάνινοφ

νομίζω οτι ήρθε η ώρα να αφιερώσω ένα πόστ στον Σεργκέι.

Δεν θα πώ πολλά σε σχέση με αυτόν αλλά θα τον ''χρησιμοποιήσω'' για έναν παραλληλισμό. Το τρίτο κοντσέρτο για πιάνο και ορχήστρα, με τις συναισθηματικές του αλλαγές, το πάθος, την ένταση, την φυσικότητα, την πηγαιότητα και την κυματιστή του ψυχοσύνθεση (ΟΥΑΟΥ) είναι το ιδανικό για να περιγράψει την Ιωάννα, γνωστή και ως μικρή. Στα πρώτα πόστ του μπλόγκ περιγράφεται μια κατάσταση που υπήρξε πριν απο ένα μήνα, η οποία αποτελούσε το πρό-τελευταίο επισόδιο μίας σχέσης που διήρκεσε ένα χρόνο και βάλε (αν και η διάρκειά της δεν μπορεί να καθοριστεί ακριβώς λόγο των διάφορων διαλειμάτων και ασάφων φάσεων). Η σχέση αυτή θέλω να πιστεύω πως έληξε οριστικά, μετά απο ένα τελευταίο επισόδιο που δεν νομίζω οτι σας ενδιαφέρει να μάθετε. Το πόστ αυτό είναι ''φόρος τιμής'' σε δύο πράγματα που αγαπώ λοιπόν, την ιωάννα και τον ραχμάνινοφ.

Εδώ, προτού βάλω τα βίντεο με τη μουσική, πρέπει να πώ οτι έχω συνείδηση του γεγονότος οτι αυτή τη στιγμή διερωτάστε ''κι εμένα τι με ενδιαφέρει?''. Η απάντηση μου είναι διπλή. Πρώτον γράφω πρώτα ό,τι μου έρχεται στο κεφάλι και μετά ο,τι σας ενδιαφέρει, δυστυχώς για εσάς. Δεύτερον, δείτε το σαν ευκαιρία να γνωρίσετε μια θεική μουσική. Νομίζω πως αξίζει τον κόπο.

Και τώρα, να σας συστήσω την ιωάννα:






το πρώτο κομμάτι του κοντσέρτο διαρκεί 17 λεπτά και ως εκ τούτου δεν μπορεί να ποσταριστεί σε ένα βίντεο.

grüezi