New York à proprement parler.

Νέα Υόρκη λοιπόν. Πήγα, επιτέλους.

Τί πόλη. Κάποιος είπε οτι είναι μία πόλη για να την ζούν αρχιτέκτονες, και συμφωνώ. Γιατί λίγος άλλος κόσμος παθιάζεται με τις παλιές όψεις που είδαν το φώς της μέρας με την κατεδάφιση του διπλανού κτιρίου, με τα χτισμένα παράθυρα που κάποτε έδιναν επαφή με τον έξω κόσμο σε κάποιο δωμάτιο και τώρα ζηλεύουν όλα τα γύρω παράθυρα που σώθηκαν. Η γενική μου εντύπωση απο αυτή την Πόλη είναι οτι μιλάει για τη ζωή. Όχι για την ψέυτικη ζωή που ζούμε , η ζούν η περισσότεροι (νοιώθω), σήμερα, αλλά για την Ζωή με Ζ κεφαλαίο για την οποία μας μιλάει και η τέχνη και η λογοτεχνία. Δεν είναι λοιπόν τυχαίο που η ΝΥ έγινε θέμα τόσων έργων τέχνης και βιβλίων. Δεν είναι τυχαίο, γιατί η ίδια αποτελεί τέτοιο έργο.

Για τη Ζωή μιλάει κατ'αρχάς το μετρό. Τόσο κοντά στην πόλη, όχι όπως το Αθηναικό που οι γονείς μου το εκθείαζαν κάθε φορά που μπαίναμε στο της ΝΥ αλλά εγώ το βρίσκω κάπως αποστειρωμένο. Κατεβαίνεις μία σκάλα και βρίσκεσαι σε έναν κάπως βρόμικο αλλά όχι σιχαμερό χαμηλοτάβανο χώρο, με μια σιδερία απο χυτοσίδηρο να σε χωρίζει απο τις πλατφόρμες. Μπορείς να δείς το μετρό σου να φεύγει και να βρίζεις την τύχη σου, χωρίς να περνάς απο τις ηλεκτρονικές οθόνες ''δουκίσσης πλακεντίας 1923456234 λεπτα''. Επίσης στη μέση υπάρχει και τρίτη και τέταρτη γραμμή, όπου βλέπεις άλλα τρένα ''express'' να περνάνε και παρατηρείς τους ανθρώπους μέσα. Ο σταθμός και η πλατφόρμα και οι ράγες είναι τόσο χαμηλοτάβανες που φοβάσαι μήπως χτυπήσεις το κεφάλι σου. Δεν υπάρχει ψευδοροφή φυσικά, γιατί όπως λέει και η λέξη η ψευδοροφή είναι ένα ψέμα. Το μετρό της ΝΥ λέει μόνο αλήθειες, και η χαμηλή οροφή σε αφήνει να νοιώσεις τα ατσάλινα παλιομοδίτικα δοκάρια που κρατούν τον δρόμο και την πόλη στη θέση της. Η σκουριά δίνει και αυτή το ρεσιτάλ της και ολοκληρώνει αυτή την εικόνα. Όλο το σύστημα στηρίζεται απο ατσάλινους πυλώνες που ''εισβάλουν στην πλατφόρμα''. Οι άνθρωποι στηρίζονται πάνω και κάτα κάποιο τρόπο στηρίζουν την πόλη. Η νοιώθουν τι την στηρίζει. Το κερασάκι στην τούρτα; η φωνή του συμπαθητικού Woody Allenικού τυπάκου που αντηχεί στο σταθμό κάθε φορά που κλείνουν οι πόρτες ενός συρμού:
''Stand clear of the closing doors please''



To be continued...

''Oh Mama, MoMA'' he said and then he died.

Αναγνώστες. Είστε εκεί; Μάλλον όχι.

Έχετε μείνει στην Ολλανδία. Να σας ενημερώσω για την ''χωρίς φρένα'' διαδρομή μου. Απο την Ολλανδία επέστρεψα χωρίς ύπνο στις 30 Μαρτίου. Την επομένη είχα ένα σημαντικότατο τέστ, στο οποίο τελικά τα πήγα μάλλον καλά. Περιμένω το βαθμό. Είχα δέκα μέρες για να κάνω ένα σωρό πράγματα. Έπρεπε να ξαναπιάσω τον ρυθμό των μαθημάτων, να συνεχίσω να εξελίσω το πρότζεκτ μου το οποίο παρέδιδα αμέσως πρίν τις διακοπές του πάσχα, να πάω στην Βέρνη πρώτη Απριλίου για την βίζα των Η.Π.Α. , να τελειώσω μία εργασία για το σχέδιο και να μετακομίσω. Το πώς έπεσαν όλα αυτά μαζί και εγώ το αναρωτιέμαι. Τέλος πάντων όλες αυτές τις δουλειές τις διεκπεραίωσα πολύ καλα και είμαι περήφανος και φουσκωτός. Τώρα μένω σε εστία, σε ένα πολύ μικρό κάτασπρο δωμάτιο με θέα στο πάρκο. Η Λωζάνη ήταν όμορφη αυτόν τον καιρό. Αυτό διευκόλυνε την αγχώδη ζωή μου. Είχε ήλιο, σχετική ζέστη, παιδιά που έπαιζαν στα πάρκα και γέρους που έβγαιναν βόλτες. Είχε και τη λίμνη και τα βουνά όπως πάντα.

Τέλος πάντων, όλον αυτόν τον καιρό είχα πάρα πολλά να γράψω στο μπλόγκ όμως προείχαν άλλα πράγματα. Ελπίζω να μην βαρεθήκατε. Αυτή τη στιγμή είμαι στη Νέα Υόρκη. Οι καλοί μου οι γονείς έκλεισαν 20 χρόνια γάμου. Δεν θα κάνω πλήρες πόστ γι'αυτά που είδα και βλέπω και θα δώ εδώ, ακόμα, γιατί δεν έχω χρόνο, όμως ηθελα να δώσω ένα σημείο ζωής και να σας προιδεάσω για μερικά απο τα πράγματα για τα οποία θέλω να γράψω όταν έχω χρόνο:

-το έπος του Γκιλγκαμές. Πόσο μπροστά ήταν οι προιστορικοί μεσοποτάμιοι.
-Νέες μουσικές που μου κίνησαν το ενδιαφέρον
-ένα βιβλιο που διαβάζω (marco tabet, ''la terrifiante beauté de la beauté'')
-Νέες αρχιτεκτονικές που μου κίνησαν το ενδιαφέρον
-Ολλανδία
-Νέα Υόρκη
-MoMA

Παρακαλώ, λίγη ακόμα υπομονή.