Complexify

Scrollarete λίγο τη σελίδα, θα πέσετε πάνω σε ένα πόστ που ονομάζεται Images of Περικλής. Σας προσκαλώ να το διαβάσετε και να μου πείτε: υβρίζεται κάποιος? Καταλαβένετε οτι το πόστ αφορά ένα συγκεκριμένο άτομο και το προσβάλλει?

Εγώ γράφοντας αυτό το πόστ, αν και (ας το πούμε ευγενικά) συναισθηματικά φορτισμένος, πρόσεξα πολύ να μιλήσω για πολιτικές απόψεις και φιλοσοφίες, όχι για άτομα. Και μάλιστα, αν προσέξετε, σύμφωνα με την ιδεολογία μου δεν υποστηρίζω καν οτι κάτι είναι αντικειμενικά σωστό ή λάθος, απλά εκφράζω σκέψεις, αυστηρά γενικές και προσωπικές. Ο Περικλής, ο οποίος μου έκανε την τιμή να κάνει κάπου 27 κόμεντ, κυρίως υβριστικά ή άσχετα, είναι το όνομα το οποίο διάλεξα να βάλω στον τίτλο, απλά γιατί ήταν η αφορμή γι'αυτές τις σκέψεις. Όμως το πόστ δεν τον αφορά αποκλειστικά, αλλά είναι ένα απο τα πολλά άτομα τα οποία παρουσιάζουν τον τρόπο σκέψης ο οποίος με έκανε να γράψω το πόστ.

Τέλος πάντων για να μη μακρυγορήσω, θέλω να πώ οτι αυτά που γράφω εδώ τα γράφω για μένα, και αν σε κάποιον δεν αρέσουν είναι ελεύθερος να πάει να δεί τηλεόραση, ή άντε καμια σειρά στο ιντερνετ. Παρ'όλα αυτά, δεν είναι του στύλ μου να βρίζω κανέναν ως άτομο απο δώ, και είναι αυτονόητο ακόμα και για ένα παιδάκι 10 χρονών οτι το να κριτικάρεις μία πολιτική στάση διαφέρει απο το να βρίζεις ένα άτομο. Η συμπεριφορά που σας παρακαλώ να δείτε στα απο κάτω κόμεντς πάντως, απλώς επιβεβαιώνει κατα κάποιο τρόπο τις σκέψεις μου, για συνομίληκους χωρίς παιδεία στο επίπεδο της δημοκρατίας και της ελευθερίας του λόγου. (Ντένη αυτό ΔΕΝ είναι για σένα).

Ας είναι ξεκάθαρο: αν και διαφωνώ με πολύ κόσμο, δεν έχω πρόβλημα με κανέναν ως άτομο παρα ως πολιτικό μυαλό. Λυπάμαι που κάποιοι δεν το βλέπουν έτσι.

Oποιος έχει το χρόνο, ας τοποθετηθεί στην όλη συζήτηση. Είναι σημαντικό για μένα να ξέρω κατα πόσο προκάλεσα την αντίδραση που έλαβα.

Images of Περικλής

Σήμερα πάει ενας χρόνος. Και οι περισσότεροι τίποτα δεν κατάλαβαν.

Μακάρι να μπορούσα να είμαι κ εγώ έξω στους δρόμους. Όμως αντ'αυτού συζητάω με παππούδες. Ναι κύριε, παππούδες 19χρονών. 19χρονα παιδιά, που εν τέλει την ίδια θέση θα έχουμε στην αυριανή κοινωνία, πιστεύουν πράγματα παράξενα. Προσπαθώ να μην πιστεύω στην αλήθεια, και ούτε τώρα θεωρώ κάτι αληθινό η ψεύτικο. Όμως μέσα στη σχετικότητα των πραγμάτων με σοκάρει να ακούω έναν άκαμπτο και ψυχρό λόγο να εκφωνείται απο συνομίληκους. Έναν λόγο στον οποίο εντάξει, μερικοί στενόμυαλοι παππούδες, στραμένοι στο ένδοξο χθές έχουν δικαίωμα να καταφεύγουν, γιατί ούτως η άλλως δεν τους αφορά το ουτοπικό αύριο. Όμως 19χρονα παιδιά? Άνθρωποι που θα φτιάχναμε μαζί κάτι καλύτερο?

Δεν έχω παρα να απογοητεύομαι. Απο που να αντλήσω αισιοδοξία, τώρα που έχασα και την Ελβετία? Η ουτοπία στο κεφάλι μου, μάλλον εκεί θα παραμείνει.

Η τέχνη, λέω στον εαυτό μου, είναι ένα μέσο για να τους νικήσουμε. Γιατί σιγα μην νοιώθουν οι 19χρονοι αυτοί παππούδες οτιδήποτε απο τέχνη. Η τέχνη είναι ένας κόσμος δικός μας, ένας κόσμος εξ'ορισμού ουτοπικός και ελεύθερος. Ας προοδεύουμε εμείς στην φούσκα αυτή και ας τους αυτούς να πάνε πίσω. Είναι θλιβερό αλλά απαραίτητο. Στο τέλος όλοι μαζί θα την κάνουμε. Όμως εμείς χορτάτοι και αυτοί όχι. Γιατί πως μπορείς να χορτάσεις αναμασώντας μπαγιάτικο φαγητό?

Ο στόχος είναι να ζήσω ευχάριστα τη ζωή και όχι να την γεμίζω με οργή και απαισιοδοξία. Δεν πρέπει να το ξεχνάω αυτό. Το πρίν είναι ένα μέσο για να προετοιμάσεις την οπτική σου για το μετά. Και όταν δεν υπάρχει άλλο μετά (άσχετα αν είναι επειδή συνάντησα τυχαία τον Κορκονέα η επειδή η καρδιά μου είπε να πάψει να λειτουργεί) ο στόχος έιναι να είσαι ευχαριστημένος για όλα τα προηγούμενα μετά που τώρα είναι πρίν. Όμως το μετά να ταυτίζεται με το πριν είναι ένα σχήμα που ξεφεύγει απο τη λογική μου.

Η πολλή σκέψη με κάνει να γυρνάω γύρω γύρω. Όποτε λέω να βάλω μουσική τόσο δυνατά που να μην μπορώ να σκεφτώ άλλο. Να φανταστώ τις εικόνες της Sigrid, της προσωπικής μου ουτοπίας.

Πένθος και όνειρα.