Χθές το πρωί δοκίμαζα με φίλους το moonwalk (όπως όλοι, κάποια φορά στη ζωή τους). Το απόγευμα διάβαζα ακούγοντας michael. Το βράδυ, συζητούσαμε οτι θα πουλάγαμε μέρη του σώματός μας για δούμε μια συναυλία του...Και ακριβώς 15 λεπτά μετά μας τηλεφωνούν ταυτόχρονα, έντρομες δύο φίλες, για να μας πούν αυτό που άκουσαν. Δεν το πιστέψαμε. Φτάσαμε (μεσάνυχτα περασμένα) στη σχολή για να δούμε στο ίντερνετ απο τα λάπτοπ που είχαμε αφήσει εκει. Το CNN μας ανακοίνωσε τα τραγικά νέα, και χορέψαμε πάνω στα τραπέζια του ατελιέ απο τη στενοχώρια μας. Ο βασιλιάς της πόπ, του κίτς, του τρελού χορού, της κουλτούρας των 80's όλων των επιχρυσωμένων, λαμπερών και σιχαμερών ρούχων, της παγιέτας και γενικά όλης της τρελής αισθητικής των περασμένων δεκαετιών είναι ΝΕΚΡΟΣ. Και μάλιστα όχι σε οποιαδήποτε χρονική στιγμή, αλλά τις μέρες που περνάγαμε κρίση Jacksonικου κίτς. Τις μέρες που τον χρειαζόμασταν ζωντανό, ώστε να μπορούμε να ελπίζουμε οτι θα τον δούμε κάποια μέρα απο κοντά.
Μετά απο μισή ώρα σοκαρισμένου χορού, φορώντας τα χρυσά και γούνινα και κίτς ρούχα, που ευτυχώς είχαμε κρατήσει στο ατελιέ, μαζέψαμε όλο μας το κουράγιο, και αποφασίσαμε να πάμε στη στάση του μετρό και να κάνουμε αυτό που έπρεπε. Μας είχε μείνει χρυσό σπρέι απο μιά παλιά εξόρμηση (δεν το βρίσκαμε κιόλλας τον τελευταίο καιρό, ήταν προορισμένο για αυτή τη βραδιά), και αφήσαμε τον τελευταίο μας αντιό στον τοίχο, μετατρέποντάς τον σε τοίχο τον δακρύων.
RIP MICHAEL JACKSON.
