Μικρή παράκληση

Αυτό είναι ένα προσωπικό μύνημα. Άβα, είμαι πολύ περήφανος που όπως ''ενημερώθηκα'' διαβάζεις το μπλόγκ μου, και σε παρακαλώ να κάνεις σχόλια à volonté! Αυτό. Οι υπόλοιποι αναγνώστες με συγχωρείτε γι'αυτό το αδιάφορο entr'acte.

Mιάς και είπα entr'acte ας κάνω αυτό το πόστ ενδιαφέρον. Ειλικρινά, πάω για το πιό ενδιαφέρον πόστ μου μέχρι τώρα, και η ιδέα μου ήρθε λέγοντας Entr'acte παραπάνω. Είμαι ΕΝΘΟΥΣΙΑΣΜΕΝΟΣ. Λοιπόν ακούστε κάτι ενδιαφέρον.

Εntr'acte ονομάζεται μία ταινία, απο τισ πρώτες που έγιναν ποτέ, το 1924, που βρίσκεται μπροστά ακόμα και για τα δεδομένα της δικής μας εποχής. Το σενάριο είναι του Françis Picabia, ενός Γάλλου καλλιτέχνη, εππηρεασμένου απο το κίνημα ντάντα και με πρωτοποριακότατεςιδέες. Η ταινία πραγματοποιήθηκε με τη βοήθεια του Réné Clair, πρωτοπόρου της κινούμενης εικόνας, ενώ η μουσική γράφτηκε απο τον λίαν διάσημο Eric Satie (βλέπε gymnopédie). Η υπόθεση είναι 100% ανύπαρκτη, ενώ το σουρεαλιστικό στοιχείο πολύ πολύ δυνατό. Πρόκεται περί έργου σοκαριστικού μέχρι και σήμερα για τον απαίδευτο ακροατή, γεγονός ενδεικτικό της πρωτοπορίας των ανθρώπων αυτών. Όπως διαβάζετε οι γαλλομαθείς, η ταινία παίχτηκε στο διάλειμμα (εξ'ου και το όνομα entr'acte) μίας παράστασης μπαλέτου του Satie. Η μουσική που ακούγεται στην μόνη εκδοχή που βρήκα, δεν είναι η αυθεντική. Να σημειώσω οτι στην ταινία εμφανίζεται ο ΣΠΟΥΔΑΙΟΤΑΤΟΣ Marcel Duchamp, σπουδαίος στο σκάκι και στην τέχνη.Γι'αυτόν θα μιλήσουμε παρακάτω.





Το σινέμα όμως, που εδώ το είδατε (?) στο πρώιμο στάδιό του δεν ξεκίνησε απο κει. Η πρώτη ταινία, έγινε απο τους αδελφούς lumière λίγα χρόνια πρίν, το 1895. Οι συμπαθητικοί αυτοί τυπούληδες πειραματίστικαν και αυτοί σε ένα επίπεδο υπερρεαλιστικό, ομως όχι εξ'ίσου καλλιτεχνικό. Δείτε μερική απο τη δουλειά τους.Σχετικά με το πρώτο φίλμ αξίζει να αναφέρω ένα ανέκδοτο. Στην πρώτη προβολή, στη χαρακτηριστική πρώτη σκηνή με την άφιξη του τραίνου, το κοινό έτρεξε να βγεί απο την αίθουσα γιατί νόμιζε πως υπήρχε πραγματικό τραίνο που ερχόταν καταπάνω του. Φυσικά στα έργα αυτά δεν υπήρχε ήχος, ούτε μουσική.







Για να μη γίνω εξαντλητικός, άλλες πολύ πολύ πολύ ενδιαφέρουσες προσπάθειες με την κινούμενη εικόνα ήταν αυτές των ντάντα, όπως του Man Ray αλλά και του (θεού) Marcel Duchamp. Ο πρώτος, πιο γνωστός για τις φωτογραφίες του, πειραματίστικε πολύ με τις τεχνικές κινούμενης εικόνας, ενώ πιο σπουδαίο έργο του είναι το ''La retour à la raison'' (επιστροφή στη λογική) με το οποίο δοκίμασε διάφορα πράγματα. Ακούμπησε αντικείμενα πάνω στο κινηματογραφικό φίλμ και το άφησε στο φώς (καρφιά-κουμπιά) ή έβαλε στην ταινία καρέ που περνάνε τόσο γρήγορα, ώστε να μην τα αιχμαλωτίζει το ανθρώπινο μάτι. Έτσι, ενώ ο ίδιος εμφανίζεται στην ταινία, πρόκεται περί ενός καρέ που δεν βλέπουμε.

Marcel Duchamp, ή Rrose Sélavy (rose c'est la vie, ρόζ είναι η ζωή) όπως έιναι το γυναικείο alter ego του. Τι να πεί κανείς γι'αυτόν, που τον θαυμάζουν δύο κόσμοι, ο σκακιστικός και ο καλλιτεχνικός. Έφερε την επανάσταση σε όλα τα πεδία, με αποκορύφωμα την εφεύρεση του ready-made. Τέλος πάντων ενδιαφέρθηκε πολύ για την κινούμενη εικόνα και παρήγαγε το anémic-cinéma.

Τέλος, δύο άλλοι Dada που ενδιαφέρθηκαν για την κινούμενη εικόνα ήταν ο Hans Richter με το Rhythmus 21 και ο Fernand Légér, που έφτιαξε το ''Ballet mechanique'', την πρώτη ταινία χωρίς σενάριο.

Αν έχετε χρόνο, δείτε...








Καλά παραπάνω υπερέβαλα όταν έλεγα οτι το πόστ είναι ενδιαφέρον... απλά εμένα αυτή η εποχή με ενθουσιάζει παρα παρα πολύ. Σκεφτείτε οτι βρισκόμαστε 1900 με 1920. Και οι άνθρωποι έκαναν ΑΥΤΑ...και την ίδια στιγμή, πόσα άλλα φυσικά. Ουαου.

Χαιρετίσματα. Άβα ευχαριστώ που με ενέπνευσες γι'αυτό το ποστ χεχε