25.4.09

New York à proprement parler.

Νέα Υόρκη λοιπόν. Πήγα, επιτέλους.

Τί πόλη. Κάποιος είπε οτι είναι μία πόλη για να την ζούν αρχιτέκτονες, και συμφωνώ. Γιατί λίγος άλλος κόσμος παθιάζεται με τις παλιές όψεις που είδαν το φώς της μέρας με την κατεδάφιση του διπλανού κτιρίου, με τα χτισμένα παράθυρα που κάποτε έδιναν επαφή με τον έξω κόσμο σε κάποιο δωμάτιο και τώρα ζηλεύουν όλα τα γύρω παράθυρα που σώθηκαν. Η γενική μου εντύπωση απο αυτή την Πόλη είναι οτι μιλάει για τη ζωή. Όχι για την ψέυτικη ζωή που ζούμε , η ζούν η περισσότεροι (νοιώθω), σήμερα, αλλά για την Ζωή με Ζ κεφαλαίο για την οποία μας μιλάει και η τέχνη και η λογοτεχνία. Δεν είναι λοιπόν τυχαίο που η ΝΥ έγινε θέμα τόσων έργων τέχνης και βιβλίων. Δεν είναι τυχαίο, γιατί η ίδια αποτελεί τέτοιο έργο.

Για τη Ζωή μιλάει κατ'αρχάς το μετρό. Τόσο κοντά στην πόλη, όχι όπως το Αθηναικό που οι γονείς μου το εκθείαζαν κάθε φορά που μπαίναμε στο της ΝΥ αλλά εγώ το βρίσκω κάπως αποστειρωμένο. Κατεβαίνεις μία σκάλα και βρίσκεσαι σε έναν κάπως βρόμικο αλλά όχι σιχαμερό χαμηλοτάβανο χώρο, με μια σιδερία απο χυτοσίδηρο να σε χωρίζει απο τις πλατφόρμες. Μπορείς να δείς το μετρό σου να φεύγει και να βρίζεις την τύχη σου, χωρίς να περνάς απο τις ηλεκτρονικές οθόνες ''δουκίσσης πλακεντίας 1923456234 λεπτα''. Επίσης στη μέση υπάρχει και τρίτη και τέταρτη γραμμή, όπου βλέπεις άλλα τρένα ''express'' να περνάνε και παρατηρείς τους ανθρώπους μέσα. Ο σταθμός και η πλατφόρμα και οι ράγες είναι τόσο χαμηλοτάβανες που φοβάσαι μήπως χτυπήσεις το κεφάλι σου. Δεν υπάρχει ψευδοροφή φυσικά, γιατί όπως λέει και η λέξη η ψευδοροφή είναι ένα ψέμα. Το μετρό της ΝΥ λέει μόνο αλήθειες, και η χαμηλή οροφή σε αφήνει να νοιώσεις τα ατσάλινα παλιομοδίτικα δοκάρια που κρατούν τον δρόμο και την πόλη στη θέση της. Η σκουριά δίνει και αυτή το ρεσιτάλ της και ολοκληρώνει αυτή την εικόνα. Όλο το σύστημα στηρίζεται απο ατσάλινους πυλώνες που ''εισβάλουν στην πλατφόρμα''. Οι άνθρωποι στηρίζονται πάνω και κάτα κάποιο τρόπο στηρίζουν την πόλη. Η νοιώθουν τι την στηρίζει. Το κερασάκι στην τούρτα; η φωνή του συμπαθητικού Woody Allenικού τυπάκου που αντηχεί στο σταθμό κάθε φορά που κλείνουν οι πόρτες ενός συρμού:
''Stand clear of the closing doors please''



To be continued...

4 commentaires:

  1. φίλε διαβάζω το κείμενο και όλο και πιο πολύ σε ζηλεύω που πήγες.. θέλω τόσο πολύ να παω..
    πες μου οτι η φωτογραφία πάνω είναι δικιά σου!?

    RépondreSupprimer
  2. δεν το λέω συχνά αυτό αλλά καλά κάνεις και με ζηλεύεις :Ρ. Ναι η φοτο δικιά μου είναι, αλλά είναι πολύ απλό να βγάλεις τέτοιες φωτογραφίες στο μετρό της ΝΥ γιατί είναι τόσο όμορφο που βγαίνει πάντα όμορφο...Μαν μάζεψε τα λεφτά σου, μαζεύω κ εγώ τα δικά μου και πάμε παρέα ξέρω γω...

    RépondreSupprimer
  3. χαχαχα! μέσα! ;)

    RépondreSupprimer
  4. Υπέροχο post, πραγματικά...
    Ο LeGrec was ThisRoad να "κατοικεί εικόνες" μέσα σε ένα "μη τόπο",τη Νέα Υόρκη, που αιωρείται σε μια ιδιότυπη αυτοομία εξω από το χώρο και το χρόνο και η ζωή στο εσωτερικό της αναπτύσσεται μέσα σε γιγαντιαίες παρεθέσεις...
    Όπως και να το κάνουμε, στη σύγχρονη εποχή, καένας δεν μπορεί να είαι κάτοικος ενός συγκεκριμένου τόπου. Η εμπειρία ωστόσο της ανάλυσης μιας τέτοιας πόλης είναι διπλά μητροπολιτικη : μια μεγαλούπολη που σε κουράζει, σε τρομάζει και σε φθείρει, αλλά ταυτόχρονα κατά έναν περίεργο τρόπο, και ένας τόπος μαγικός, τόπος όπου όλα συμβαίνουν και όλα μπορούν να συμβούν, τόπος που αποτελεί σκηνή και σκηνικό διαφορετικών ιστοριών, πολλές φορές μάλιστα και διαφορετικών οπτικών για την ίδια πόλη...

    RépondreSupprimer